Wat ik niet wil vergeten. Door Paolo Giordano.

Na In tijden van besmetting ging Paolo gewoon door met schrijven over de pandemie, de meeste van die artikelen zijn verschenen in de Corriere della Sera. En nu zijn ze gebundeld in Wat ik niet wil vergeten.

In tijden van besmetting verscheen in april 2020, dat was enorm kort op de bal (mede doordat Italië één van de eerste landen op de ‘coronatijdslijn’ was). Dit tweede boek is iets minder actueel; het begint in februari 2020 en eindigt in april 2021. Het blijft boeiend om te lezen maar de urgentie en actualiteit zijn nu wel iets minder. Hoewel we natuurlijk (jammer genoeg) nog steeds in de wereldwijde pandemie zitten. Wie had dat ooit kunnen denken!? Giordano misschien wel, aangezien hij alles wetenschappelijk en volgens wiskundige modellen bekijkt. Bij hem overheerst de rede, niet de radeloosheid.

Hij ziet en beschrijft dingen die wij ook zouden kunnen zien maar waartoe wij niet komen. Hij heeft het bijvoorbeeld over het eventueel toekomstige nut van de situatie nu voor latere wereldproblemen. Omdat we nu in ‘één van de grootste, meest gemeenschappelijke avonturen die de mensheid ooit heeft beleefd’ zitten, kunnen, nee moeten we hieruit lessen trekken.

Eén van de lessen die we nu al kunnen trekken is dat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten, elk land ter wereld; dat we ons gewoon op een vroeger of later moment op de coronatijdslijn bevinden. En dat dit het moment had kunnen zijn om ons als Europa te verbinden en Europese cijfers te verzamelen en verspreiden, in de plaats van alleen maar land per land. We moeten van disjunctief naar conjunctief (verbindend) denken gaan.

Schrijven is voor Paolo nadenken en begrijpen. Hem lezen is hetzelfde. ( )