Ogni volta che leggo anche la lista della spesa di Sandro Veronesi io lo amo sempre più. Questi racconti sono tutti interessanti (poi i finali a volte mi hanno lasciata perplessa), mai noiosi e fonte di riflessione. Scrive troppo bene e io l'adoro! Peccato che i racconti non siano datati e contestualizzati nella precedente pubblicazione, mi sarebbe piaciuto di più... http://www.lacasadialchemilla.com/2013/07/baci-scagliati-altrove-di-sandro.html

Het lijkt of Veronesi met deze bundel heeft willen aantonen dat hij ook korte verhalen kan schrijven. Daar is hij weliswaar in geslaagd maar in het algemeen gesproken is het resultaat soms toch tegenvallend. ‘De pijn’ zin hem in het (kennelijk) nagestreefde effectbejag. Soms past dat in de verhaallijn, maar zeker niet altijd.
Maar niet gezeurd, er zitten pareltjes van vertelkunst tussen. In ‘Niet voor niets gestorven’ vertelt de schrijver over een jongetje dat met zijn vader tweemaal per week het biljartlokaal bezoekt en daar vervolgens de punten mag gaan bijhouden. Totdat zijn vader overlijdt en hij bij de puntentelling niet alleen de behaalde caramboles telt maar er ook nog een ander referentiepunt bij betrekt.
In ‘Het zal worden zoals het was’ wordt met scherpe pen de gang naar volwassenheid beschreven waarbij ‘opvoeding door voorbeeldstelling’ tot een wel erg bijzondere situatie leidt. De toonzetting staat al aan het begin van het verhaal: ‘Op driejarige leeftijd ben je naïef. Als je vader je een paar rolschaatsen aandoet en je meeneemt naar het part, komt het niet bij je op om aan hem te twijfelen. Jouw hand zoekt de zijne voor ondersteuning. Je heb op dat moment niet door dat zijn hand zich terugtrekt, jou ontglipt, en dat je, door er naar te grijpen, hebt leren schaatsen.’ Dit thema wordt op indrukwekkende wijze uitgewerkt tot een mooi slotakkoord.

Het komt de bundel ten goede om de verhalen niet achter elkaar te lezen; iedere dag een verhaal zal de kwaliteit zeker ten goede komen. ( )

Als tussendoortje is het best een succes. Het houdt de herinnering levend met vintage Veronesi-verhalen: veel lijden en dood, zoeken naar een doel in het leven, complexe vader-zoonrelaties. Maar veel ruimte om dat alles uit te werken is er niet (op enkele uitzonderingen na). En voor je het weet zit je je blind te staren op een verhaal over een aansteker. Geen onverdeeld succes, die Misplaatste kussen, maar het kan ermee door.
Volledige bespreking via http://wraakvandedodo.blogspot.be/2012/08/sandro-veronesi-misplaatste-kussen.htm... ( )

De veertien korte(re) verhalen die Veronesi hier bundelde, zetten mij aan tot enige mijmering over het menselijk lot en de onvoorspelbaarheid daarvan. De lijdende figuren in deze verhalen grijpen meermaals naar de leugen als modus vivendi. Of in het laatste verhaal is erover schrijven het enige wat de hoofdfiguur kan inbrengen tegen het noodlot (zijn vriend die voor zijn ogen zelfmoord pleegt wat hij niet kan verhinderen).
Ik las deze bundeling in de week dat ik mijn beste vriend verloor aan een korte maar verwoestende ziekte. Wat kan je doen wanneer het leven plots een onverwachte en wrede wending neemt? Ik vond enige troost in enkele van deze verhalen: "Een goed mens betaalt met zijn eenzame lijden iedere keer dat hij hoopt de enorme verantwoordelijkheid van het voldongen feit niet te overleven, maar hij overleeft het wel, valt stil en gaat verder. De pijn verdwijnt, het berouw vertroebelt, de contouren van de herinnering vervagen, en het mysterie van het leven, dat zoveel groter is dan alle losse stukjes bij elkaar, verdooft en verzoent." (p. 180) ( )