Een filosofische misdaadroman, dat is misschien nog de beste omschrijving voor dit boek. Ik heb nog maar een paar Dürrenmatts achter de kiezen en die konden me telkens maar matig boeien. Daarbij moet je wel verrekenen dat misdaadverhalen en detectives helemaal niet aan mij besteed zijn; mijn kwotering voor Dürrenmatt viel dus nog best mee. Deze roman, De Belofte, legt wellicht bloot waarom ik hem nog best kan pruimen: het is eigenlijk een kritiek op de doorsnee-misdaadroman, letterlijk zelfs.
Dürrenmatt laat een vroegere politiecommissaris een tirade houden aan het adres van de (vermoedelijke) auteur zelf: dat misdaadromans de werkelijkheid veel te mooi voorstellen, dat ze de illusie wekken dat daders altijd gevat worden, dat de misdaad perfect te verklaren is, en dat logica het instrument bij uitstek is van de speurder. “Een gebeurtenis klopt nooit als een bus, alleen al doordat we nooit alle factoren kennen, een paar maar, en meestal zijn die nog bijkomstig ook. Het toevallige, onberekenbare, onmeetbare speelt een veel te grote rol. Onze wetten zijn uitsluitend gebaseerd op waarschijnlijkheid, op statistiek, niet op causaliteit, ze slaan alleen op het algemene, niet op het bijzondere. Het individu valt buiten de berekening.” Tja, scherper dan dat kan je het niet krijgen. De politiecommissaris illustreert zijn these aan de hand van een concrete zaak, de moord op een klein meisje, die 9 jaar tevoren zijn beste speurder tot wanhoop dreef. Het is een vlot verteld verhaal, met inderdaad een tekenende illustratie van hoe bepaalde misdaden onopgelost blijven (tenzij een oud vrouwtje op haar sterfbed haar mond opendoet).
Dürrenmatt kreeg me echt wel in de ban, niet alleen door de spanningsopbouw, maar ook door een onverwacht humoristische knipoog, als de commissaris Max Frisch, land- en tijdgenoot van Dürrenmatt en toch min of meer een literaire concurrent, een veel betere schrijver noemt. Een beetje wrang is wel dat de speurder in het verhaal zonder veel poespas een klein meisje als lokaas gebruikt om de misdaad opgelost te krijgen. ( )

A well written, tense and dark story set in 1950s Switzerland, this tells the story of a police detective who becomes obsessed with finding a child murderer. It wasn't until I was approaching the denouement that I suddenly remembered the 2001 movie of the same name, starring Jack Nicholson and directed by Sean Penn, based on it.

It is not really a murder mystery, nor a police procedural - although the murder is at the centre of the story and we do see the, rather archaic, workings of the 1950s Swiss police; this is instead a psychological study of allowing this most affecting of jobs to get under the skin and become personal. ( )

Eigentlich sollte sich Kommissar Matthai, der auf der Höhe seiner Karriere angelangt ist, zum Flug nach Jordanien fertigmachen, um dort ein ehrenvolles Amt zu übernehmen. Da erreicht ihn ein Anruf aus Mägendorf, einem kleinen Ort bei Zürich. Ein ihm unbekannter Hausierer teilt ihm mit, er habe im Wald die Leiche eines grausam verstümmelten Mädchens gefunden. Obwohl Matthais Abflug kurz bevor steht, fährt er nach Mägendorf und verspricht den Eltern des Kindes nicht zu rasten, bis er den Täter entlarvt hat.

Romanzo breve (o racconto lungo) dalla trama originale. Traduzione un po'datata, con termini ormai desueti: ( )

Questo libro, scritto nel 1958, rappresenta la parte decadentista dei romanzi gialli dopo la fiorente prima metà del Novecento in cui il genere aveva spopolato in Europa e America.
La storia è raccontata, ad uno scrittore di gialli, da un ex comandante della polizia di Zurigo mentre gli da un passaggio in macchina dopo una conferenza.
Una bambina viene ritrovata morta in un bosco svizzero e la polizia indaga nella zona perchè ci sono stati, negli anni precedenti, altri due delitti simili che potrebbero essere stati compiuti dallo stesso assassino.
Il caso, però, diventa una ossessione per il commissario Matthäi, esasperato anche dalla promessa di trovare il colpevole, fatta alla madre della bambina.
L'obiettivo del racconto del comandante della Polizia (e quindi dell'autore del libro) è quello di dimostrare la fallacità dei romanzieri gialli che risolvono tutto con la razionalità e con l'intuito e che non mettono in conto la casualità e l'imprevedibilità delle vite umane.
Questo è un libro amaro, malinconico e con uno sfondo noir che ti fa presagire subito dalle prime pagine che l'happy ending te lo devi dimenticare ma che comunque ti coinvolge e ti cattura.
( )