Friends, this is the first novel I've ever successfully read as an audiobook (as an adult, at least - I have a vague memory of listening to [b:Hans Brinker and the Silver Skates|983401|Hans Brinker and the Silver Skates|Mary Mapes Dodge|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1275092663l/983401._SX50_.jpg|2801485] around when I was age seven, that was some good stuff). I think the format may have been a fortuitous choice. This novel is consistently grim and violent (comparisons to Marlon James seem apt) and the extra remove of listening to it being read rather than reading the words directly myself maybe kept it from being too, too much.

The main characters - Lala, Adan, Tone - are all well created. The conditions of life, the poverty, the exploitations from multiple directions, the violence, are believable. The one portion of the book that seemed to stick out as perhaps out of place was that given to Mira Whalen's point of view as she struggled to deal with the murder of her husband in a robbery by Adan. I can see why it was included, Mira allowed a different socioeconomic point of view on the island to be represented, but it was out of the main current of the story and in a novel with plenty of misery, it seems an extraneous helping of it for the reader.

Overall, however, I found it fairly engrossing. ( )

It's not often that I abandon a book without finishing it. I managed six chapters of this - nearly 60 pages - before realising it was going to get worse, not better. It's not that the writing was bad - the pace and scene-setting was very good and that's why I read as far as I did. But the characters were awful, the events sordid, tragic or traumatic (or all of the above). I didn't need that kind of negativity.

I checked the rest of the plot on Wikipedia and am glad I stopped where I did. I understand that much of the story is autobiographical and am shocked and saddened that such things happen. But there's enough tragedy and trauma on the news; I mostly read fiction books for relaxation and escapism. This is not relaxing, and it left a bad taste in my mouth.

I see that the book is very popular and has won awards; the writing is certainly powerful. But in my view this should have been advertised as semi-autobiographical with serious abuse triggers and 18-rated violence, rather than with a quirky title that's hardly relevant to the plot.

Not recommended. ( )

“Extremes of anything are bad, and the two extremes of possession – deprivation and deluge – are especially crippling to the soul.”

Set in Barbados this book tells the story of three generations of women involved in abusive relationships. The tale of the one-armed sister is a Barbadian folktale that older women employ to warn younger women to avoid abusive men. It is a story about how many young women do not heed the lesson and do the things their mothers and grandmothers have warned them not to do.

This is a difficult book to rate. It is a powerful and disturbing story of the cycle of abuse and its devastating results. I cannot say I enjoyed it, but I was never tempted to abandon it and cared what happened to the main characters. As a warning, this book involves the death of an infant, which occurs near the beginning and has repercussions throughout the story.

3.5
( )

There is a great deal of bleakness and despair in this story, which can make it a struggle to read, but there are payoffs, in a plot that eventually leads to a moving conclusion, and in snippets of beautiful writing. Unfortunately, there is also a good deal of pidgin dialect, which is not something that I tend to get along well with, and that was the case here, which made the book quite a slog at times. I read this partially in ebook form, and partially as an audiobook, and I found both versions frustrating, and the audiobook narrator often difficult to understand. ( )

De naam Barbados roept de associatie op met cliché’s zoals ‘azuurblauwe zee’, ‘wuivende palmen’, ‘hagelwitte zandstranden’: je ziet de brochure van het reisbureau al voor je. Aan zoiets als huiselijk geweld denk je waarschijnlijk niet meteen, maar juist dat is waar Barbados, net als veel andere Caribische staten, wel om bekend staat als je de onderzoeken en rapporten van de Verenigde Naties erop naslaat. Ook Cherie Jones (1974), de schrijfster van ‘How the one-armed sister sweeps her house’ en afkomstig uit Barbados is slachtoffer geweest van deze vorm van geweld én van de stiltecultuur daaromheen.

Jones, die werkt als advocaat, heeft met haar debuutroman deze stilte willen doorbreken. In haar roman staat het karakter Lala centraal, een jonge vrouw uit Barbados die slachtoffer is van huiselijk geweld, maar eigenlijk ook van een samenleving die deze vorm van geweld tolereert en zelfs goedpraat. Lala is al op jonge leeftijd getrouwd met Adan, die haar aanvankelijk de aandacht en liefde gaf die ze thuis, bij haar strenge oma, tekort kwam, maar die zich al snel ontpopt tot een wispelturige tiran, met losse handjes. Terug naar haar oma kan ze niet, dus Lala is afhankelijk van Adan en praat zijn gedrag steeds goed, zelfs tegenover de mensen die haar potentieel zouden kunnen helpen.

Het is een boek dat door zijn onderwerp en ook door de persoonlijke achtergrond van de schrijfster sympathie oproept. Je wil het graag goed vinden. Toch valt er helaas ook wel wat op af te dingen. Dat zit hem vooral in de opbouw van het boek. Zo lopen er verschillende verhaallijnen door elkaar, wisselt het perspectief steeds tussen Lala en allerhande andere personages, en springt het verhaal heen en terug door de tijd. Op zichzelf zijn dat stilistische ingrepen die je in veel boeken tegenkomt, maar hier lijkt de schrijfster meer aandacht te hebben gehad voor de creativiteit en originaliteit in haar schrijfstijl dan voor de ontwikkeling van haar personages. En dat zou eigenlijk de basis moeten zijn. De vele personages in dit boek blijven eendimensionaal, gaan elkaar niet beter begrijpen en ontwikkelen zich niet tot nauwelijks. Ik had er aan het einde ook heel weinig vertrouwen in dat het goed ging komen met Lala: zij lijkt niet wezenlijk veranderd en heeft haar ‘redding’ enkel aan anderen en het toeval te danken.

Evengoed is het boek wel de moeite van het lezen waard. Het geeft een goed inkijkje in de cultuur van geweld, hoe die over de generaties wordt doorgegeven en hoe mensen die bijna als normaal gaan beschouwen. En je leert wat over het leven op Barbados, dat een heel stuk minder idyllisch is dan je op basis van de toeristische plaatjes zou denken. ( )