Yeah I'm a Top Gear fan. It just happened; I have never cared for cars in my entire life so that I became a Top Gear fan is frankly astonishing. I don't even have a driving license.

Anyway, I was quite sad when Top Gear was put on hiatus earlier this year because of the "fracas" (that word will probably be associated with Jeremy Clarkson from now on) and then never came back because Jeremy Clarkson was fired from the show. So, I comforted myself with reruns of the show and with this book. A Jeremy Clarkson book is perfect antidote for anyone that suffering from Top Gear withdrawal because he is as outrageous when he writes as he is when he talks, and I love that. In this world of PC is it nice to have someone that just don't give a damn about that.

This is Jeremy's chronicles, collected and published as a book and I love having a book like this lying beside my bed for when I just want to read something easy before I sleep or I can't sleep because ever chapter is 3.5 pages long and that means that I can read a couple of chapters than try to sleep again. Perfect!

I enjoyed reading this so much that I feel the need to buy a new Jeremy Clarkson book soon, luckily for me do I have an unread Richard Hammond book that I now can start to read. ;)



Review also posted on A Bookaholic Swede and It's a Mad Mad World ( )

Yeah I'm a Top Gear fan. It just happened; I have never cared for cars in my entire life so that I became a Top Gear fan is frankly astonishing. I don't even have a driving license.

Anyway, I was quite sad when Top Gear was put on hiatus earlier this year because of the "fracas" (that word will probably be associated with Jeremy Clarkson from now on) and then never came back because Jeremy Clarkson was fired from the show. So, I comforted myself with reruns of the show and with this book. A Jeremy Clarkson book is perfect antidote for anyone that suffering from Top Gear withdrawal because he is as outrageous when he writes as he is when he talks, and I love that. In this world of PC is it nice to have someone that just don't give a damn about that.

This is Jeremy's chronicles, collected and published as a book and I love having a book like this lying beside my bed for when I just want to read something easy before I sleep or I can't sleep because ever chapter is 3.5 pages long and that means that I can read a couple of chapters than try to sleep again. Perfect!

I enjoyed reading this so much that I feel the need to buy a new Jeremy Clarkson book soon, luckily for me do I have an unread Richard Hammond book that I now can start to read. ;)



Review also posted on A Bookaholic Swede and It's a Mad Mad World ( )

My only experience with Jeremy Clarkson, prior to this book, was with Top Gear. On Top Gear he comes off as a bit of a crank, but really funny. The cranky side is much more to the fore with his writing. Really just a collection of his Sunday Times articles, I can't help but think of the propaganda character in V for Vendetta, a guy who just rails against whatever springs to mind and then he goes all in, finally ending on a nonsensical solution (bet you didn't know the reason English High Streets are declining is because of parking enforcement).
I will confess, this is the first time ever that I have not completely finished a book. Even on books I've absolutely hated (The autobiography of Eric Idle!), I still slogged through. I didn't hate this, but as a collection of newspaper articles, it just gets very tedious, very quickly.
I will say, if you like your misogyny 50's style, where women and man would never be able to interact in a non-sexual way, well, Jeremy Clarkson is your man. This is the book for you. ( )

Jeremy Clarkson ... de man roept nogal tegenstrijdige gevoelens op. De voormalige presentator en mede-bedenker van Top Gear - gisteren nog uitgeroepen tot beste presentator van dat programma ooit (hij deed dat van 2002 tot 2015, het jaar waarin hij aan de deur gezet werd omdat hij, al dan niet echt, een producer had geslagen) - en tegenwoordig, samen met zijn, uit solidariteit met hem ook daar opgestapte, co-presentators Richard Hammond en James May, presentator van The Grand Tour, is nu eenmaal niet op zijn mondje gevallen en dan krijg je dat soort effecten.

Het feit dat hij niet op zijn mondje gevallen is, heeft echter ook een serie boeken van zijn hand opgeleverd. "Hoe moeilijk kan het zijn?", "En dan nog iets ..." en "Is het nu écht te veel gevraagd?" zijn er daar drie van. Ze bevatten telkens bundelingen van columns die hij schreef voor de Engelse krant Sunday Times en verschenen eerder in het Engels als "How hard can it be?", "And another thing ..." en "Is it really too much to ask?".

Nu zijn columns natuurlijk, door de band genomen, een wekelijks ding. De meeste columnisten schrijven niet iedere dag hun "stukje" en dat is maar goed ook. Waarom ? Omdat je al verdomd geïnspireerd moet zijn om dat ten eerste wél te doen en ten tweede de lezers geïnteresseerd te houden. Ik ben zelf jarenlang dagelijks aan het bloggen geweest en heb dat aan den lijve ondervonden. Zelfs het feit dat ik in heel erg diverse zaken geïnteresseerd ben, werd me af en toe voor de voeten gegooid. De gemiddelde lezer weet graag wat hij aan je heeft, waarover je zal schrijven en in welke stijl je dat zal doen. Een dagelijks "stukje" wordt dus op termijn een gareel en helpt op zijn minst je creativiteit en soms ook je goesting om te schrijven om zeep.

Maar als dat stukje een deel van je broodwinning is - en dat is het voor krantencolumnisten sowieso -, dan stop je daar niet zomaar mee. En dat merk je helaas ook bij Jeremy Clarkson. Ja, hij kan serieus grappig uit de hoek komen, hij kan rant 'en dat het een lieve lust is, en hij spaart de kool noch de geit (noch zichzelf overigens). En ja, als ik een lezer van de Sunday Times was, zou ik zijn stukjes wellicht ook iedere week lezen. Misschien zou ik het zelfs, als die krant voor de rest zo interessant is als, pakweg, de Vlaamse gazetten, éérst lezen. Maar ik had mezelf ervan moeten weerhouden om de drie boeken van hem die ik in mijn collectie zitten heb na mekaar te lezen.

Als je dat doet, valt je namelijk op dat hij wel regelmatig van pispaal wisselt, maar ook met de regelmaat van de klok naar dezelfde pispalen terugkeert. Het wordt bij momenten zelfs zo erg dat hij duidelijk een stukje recycleert en een jaar of twee later opnieuw gebruikt. En dan is het plezier van het lezen (net zoals het plezier van het schrijven, neem ik aan) er natuurlijk uit.

Dus, ja, ik weet de cursiefjes van Jeremy Clarkson te waarderen. En nee, het stoort niet dat hij af en toe (bad pun intended) heel erg uit de bocht gaat en wat achtergrondkennis had kunnen verzamelen over zijn onderwerp. En ja, we zien - met uitzondering van de slachtoffers wellicht - allemaal graag dat iemand afgeeft op politici, op regelneverij, op ambtenaren. Maar zoals Clarkson zich misschien zou kunnen matigen in de hoeveelheid columns (en af en toe ook in de stijl, want je kan toch niet écht iedere column opnieuw pissed zijn?), kan de lezer zich ook best matigen in de hoeveelheid die hij er van consumeert. Neem dus ofwel een abonnement op de Sunday Times (want zijn columns zitten achter een betaalmuurtje) of lees in zijn boeken niet meer dan een paar stukjes per week. ( )

Almost Wodehousian. Clarkson's columns are well-turned, witty and occasionally insightful - but always funny. A real treat. ( )