Met bonzend hart kijkt Pippa naar de imponerende gestalte die zich in de deuropening aftekent, gehuld in de rijkgeborduurde, met fonkelende edelstenen bezette kaftan. Het strakke gezicht is als uit marmer gehouwen; in de donkere ogen gloeit een vuur dat haar de adem beneemt. Onwillekeurig deinst ze achteruit. Hoe heeft ze ooit zo stom kunnen zijn om in haar dooie eentje naar Sharribai te reizen? En wat heeft ze in vredesnaam gefotografeerd, dat ze haar voor een spionne verslijten? Nu is ze aan de genade van de sultan van het staatje overgeleverd - een barbaar met een harem nota bene! Wat denkt de man, dat hij nog in de Middeleeuwen leeft of zo?

Bron: Baccara 264