Ramón Fernández-Luna, que goza de merecida fama en toda España por su inteligencia y perspicacia, está inmerso en la tarea de atrapar a un famoso ladrón de guante blanco, el Fantasma, cuando recibe la orden de investigar la desaparición de un preso de la cárcel Modelo, un mago, el Gran Kaspar, acusado de robo y asesinato.

La acción transcurre en Münster, donde Katrin, la protagonista, ha tenido que mudarse debido a la carrera profesional de su marido. Poco después, el hijo de ambos, Leo, desaparece, y el matrimonio contacta con la policía.
Entran en escena los inspectores Charlotte Schneidmann y Peter Käfer. El secuestro de Leo resultará ser sólo una parte de la venganza de la que se convierte en la mejor amiga de Katrin.

Ok book. Ending was a bit uncreative. ( )

Katrin Ortrop en haar man Thomas verhuizen van Keulen naar Münster, de stad waar Katrin haar jeugd heeft doorgebracht. Thomas is een workaholic en bijna nooit thuis. Bij het inrichten van de nieuwe woning en de opvoeding van hun zoontje Leo staat Katrin er meestal alleen voor. Daarnaast heeft ze ook nog een baan en het leven van Katrin is als gevolg van dit alles nogal chaotisch. Op een dag ontmoet ze Tanja Weiler bij het kinderdagverblijf. Zij is de moeder van een klasgenootje van Leo. Katrin en Tanja kunnen het goed met elkaar vinden en worden goede vriendinnen. Als Katrins vader overlijdt en Leo op de dag van de begrafenis hoge koorts heeft en niet mee kan, vraagt Katrin of Tanja op hem kan passen. Tanja brengt Leo op de afgesproken tijd echter niet terug en als Katrin op zoek gaat lijkt het dat zowel Tanja en Leo van de aardbodem zijn verdwenen. Commissaris Charlotte Schneidman en haar collega Peter Käfer onderzoeken de verdwijning. Zij ontdekken dat de verhalen die Tanja aan Katrin heeft verteld allemaal gelogen zijn en daarnaast ook een aantal feiten die het leven van Katrin veranderen in een grote nachtmerrie.

Schaduwvriendin werd geschreven door Christine Drews, een Duitse schrijfster die tijdens de middelbare school gefascineerd raakte door het medium televisie. Na haar studie schreef ze teksten voor verschillende humoristische tv-series en werkte ze mee aan het schrijven van draaiboeken voor films en tv-shows. Inmiddels is in Duitsland haar tweede thriller Phönixkinder verschenen met opnieuw de twee speurders Charlotte Schneidmann en Peter Käfer in de hoofdrol. Christine Drews schrijft beknopt en helder en het lezen van Schaduwvriendin is niet onaangenaam. Het begin van het verhaal is overtuigend maar de gewekte verwachtingen worden naarmate het verhaal vordert niet helemaal waargemaakt. Sommige passages zijn dermate beknopt en van de hak op de tak dat de logica uit het verhaal dreigt te verdwijnen. Ook de ontwikkeling van de personages laat te wensen over. Katrin is de vertwijfelde moeder waar je je maar moeilijk een voorstelling van kunt maken. Ook bij echtgenoot Thomas ontbreekt de nodige diepgang. Charlotte Schneidmann is een interessante vrouw die door de zaak waaraan zij werkt geconfronteerd wordt met gebeurtenissen uit haar eigen traumatische jeugd maar echt overtuigend wordt het niet. Hetzelfde geldt voor haar collega Peter Käfer. Dat de karakterontwikkeling niet helemaal uit de verf komt is jammer. Misschien komt het door Christine Drews werk voor televisie waar een groot deel van het verhaal wordt ingevuld door beelden en niet door tekst.

Het verhaal wordt vanuit twee perspectieven verteld. De eerste is die van commissaris Charlotte Schneidman en haar collega en de tweede is die van moeder Katrin Ortrup. De twee lijnen worden goed met elkaar verbonden en leiden niet tot verwarring. Het verhaal is spannend maar die spanning wordt gedeeltelijk teniet gedaan door de voorspelbaarheid van de afloop. De beknopte schrijfstijl van Christine Drews heeft ook tot gevolg dat de ontknoping heel erg snel gaat. Op zich wel enerverend maar voorbij voordat je het in de gaten hebt.

Schaduwvriendin is een redelijk geslaagd debuut. Als je een lekker lezende thriller voor tussendoor zoekt ben je met dit boek goed uit. Christine Drews kan goed schrijven maar als zij bij het beschrijven van personages meer de diepte in was gegaan en aan het opzetten van de plot meer pagina's had gewijd, zou de kwaliteit aanzienlijk beter zijn geweest. ( )