Oud kwaad van John Connolly is het tweede deel in de Charlie Parker-reeks over ex-rechercheur Charlie ‘Bird’ Parker. De moord op zijn vrouw en dochter en de jacht op hun moordenaar in deel één hebben Parker er niet vrolijker op gemaakt en hij heeft zich teruggetrokken in de staat Maine.

Toch is hij nog steeds de beroerdste niet en hij wil voor een oude vriendin, Rita Ferris, een klus opknappen. Dat gaat om het innen van wat achterstallige alimentatie bij haar ex-man Billy Purdue die alleen in een oude trailer woont. Daar begint het verhaal echter niet mee.

Het begint met de moord op een aantal Cambodjanen waarbij aardig wat geld wordt buitgemaakt. Het begint ook met een oude vrouw die ontsnapt uit het verzorgingshuis, daarbij een pistool buitmaakt van de bewaker en het besneeuwde bos invlucht. Ze is daarbij doodsbang voor ene Caleb Kyle die vast nog wel een rol zal gaan spelen verderop in het verhaal.

Parker bezoekt Billy voor dat losgeld en hij krijgt wat geld van hem mee. Dat brengt hij naar zijn oude vriendin Rita, maar dat was misschien niet zo’n goed idee. Als hij later Billy nog eens opzoekt blijkt deze te zijn verdwenen en zijn er ineens veel meer mensen naar hem op zoek. Als u deel één hebt gelezen verbaast het u niet dat er ook een aantal gangsters door het verhaal heen lopen die in de regel achter hun geld aan zitten. Maar niet alleen gangsters;

Maar Billy Purdue had met zijn optreden eveneens iemand anders hiernaartoe gelokt, iemand die niets om geld gaf of om de bende uit Boston, of om een dood kind of een jonge vrouw die probeerde iets van haar leven te maken. Hij was teruggekomen om iets voor zichzelf op te eisen en om zich te wreken op allen die hem hadden tegengehouden, en alleen God kon degenen die zijn pad kruisten nog helpen. De winter was uit het noorden aan komen huilen, en hij was meegekomen.

Dat belooft weinig goeds en dat is leuk voor u en mij. Connolly staat er niet om bekend (zeg ik na twee delen lezen) dat hij per se veel mensen in leven laat. Wel Parker natuurlijk en vooralsnog ook zijn gangster-kompanen uit deel één, Angel en Louis. Die komen hem helpen bij zijn zoektocht naar Billy Purdue. Die is op de vlucht en heeft nog maar één toevluchtshaven, het huis waar hij ooit opgroeide als adoptiezoon bij een oude man in het noorden. Het hele stel verhuist dus naar het plaatsje met de opwekkende naam Dark Hollow.

Parker duikt in het adoptieverleden van Purdue en dat is nog meer slecht nieuws voor wat mensen, maar hij stuit ook op verhalen uit zijn eigen jeugd van zijn opa die als agent geconfronteerd werd met meisjes die daar uit de buurt zijn verdwenen en bijna allemaal vermoord zijn teruggevonden. Bijna, op één na. Een extra complicerende factor is dat de dochter van zijn oude vriend en ex-collega ook daar in de buurt verdwenen is. Dat is weinig geruststellend in een buurt waar al veel jonge vrouwen vreselijk aan hun eind zijn gekomen. Had ik al verteld dat Parker de sherrif van het gehucht, die hij nog nodig gaat hebben, ooit heeft bedrogen met zijn vrouw? En dan komen er ook nog gangsters achter de gangsters aan want er is altijd wel iemand nog ongelukkiger met de gang van zaken.

Het zijn ingrediënten voor een pageturner die ik maar moeilijk weg kon leggen. De auteur schenkt veel aandacht aan het omschrijven van de sfeer en die is, net als in deel één, donker en somber met getroubleerde mensen, maar waar gelukkig ook de humor in doorklinkt. Als Parker navraag wil doen naar de ontsnapte vrouw Emily Watts uit het tehuis bij directeur Ryley hoort hij;

‘Het spijt me, maar dokter Ryley, de directeur, heeft een vergadering in Augusta en hij komt morgen pas weer terug.’ Ze deed haar best beleefd te klinken, maar aan haar gezicht kon ik zien dat iemand die navraag deed naar Emily Watts even welkom was als Jesse Jackson op een dineetje van de Ku Klux Klan.

Hetzelfde geldt voor de dialogen die Parker met Angel en Louis voert. Parker begint:

‘Wat zijn jullie te weten gekomen?’ vroeg ik.
‘We weten dat bepaalde mensen je nu alweer beu zijn,’ antwoordde hij. ‘Wat is er met je gezicht gebeurd?’
‘Een kerel met een hazenlip probeerde me op te voeden met een veeprikker, en daarna heeft hij met zijn schoen mijn haarlijn bijgewerkt.’ Vol medeleven vertrok Angel zijn gezicht.
‘Kerels met hazenlippen willen hun lichaamsgebreken ook met iedereen delen.’
‘Dat moet Miflin zijn,‘ zei Louis. ‘Had hij nog een andere vent bij zich, eentje die eruitzag alsof hij een brandkast op zijn kop had gehad, waarna er een deuk in de brandkast zat?’

Dat gaat nog even door zo en het leest allemaal als een trein. De verdwenen Billy Purdue, het gestolen geld, zijn ex-vrouw en kind, de dode Cambodjanen, de weggelopen Emily uit het verzorgingshuis, de verdwenen dochter van zijn ex-collega, de verdwenen meisjes van vroeger (en die ene die nooit is teruggevonden), de mysterieuze Caleb Kyle en een hele bende gangsters plus nog twee extra gevaarlijke huurmoordenaars; het zijn allemaal lijntjes die ergens samenkomen in dit boek die mij toch alweer benieuwd doen raken naar een volgend deel in deze reeks.

Vertaling; Mieke Vastbinder en Ineke Lenting ( )

John Connolly is a new author to me, and I love the first 2 Charlie Parker books. They remind me of James Lee Burke combined with Robert Parker, and a bit of something really out there. Can't wait to see how this character/series develops. ( )

This series is like a combination of a police thriller and an old Stephen King book- back when he wrote creepy, spooky books, without his leftist politics,but these don’t use any of the juvenile dialogue like his did. These are graphic, violent non stop thrill rides.
The prologue was a little hard for me to follow but it all made sense once I got into the book.
How this series has not been made into a show on Netflix or Amazon is mystifying. ( )

Una fría noche de invierno, la paz de Maine se ve perturbada por dos hechos en principio inconexos: un sangriento tiroteo durante el cobro de un rescate y el suicidio de una anciana en pleno bosque. Contra todo pronóstico, todas las pistas apuntan a un mismo hombre. Y Charlie Parker deberá actuar con rapidez porque los acontecimientos se suceden a un ritmo vertiginoso, los cadáveres se multiplican y la violencia se extiende como un rastro de sangre por los bosque nevados de Maine.

As in his other books I've read, John Connolly creates these super villains, seemingly exuding chaos, and also it seems their omniscient, that they can see you wherever you are, and be there before you get there:
".. I felt the urge to push him away, but I was stopped by a stronger instinct that told me not to touch him. I couldn't have explained why, but something foul appeared to emanate from him that discouraged any contact. To touch him, it seemed, would be to blight oneself, too risk contamination or contagion.
But it was more than that. He exuded a sense of extreme lethality, a capacity for inflicting hurt and pain that was so profound as to be almost sexual. It seeped from his pores and flowed viscously over his skin, seeming almost to drip visibly from the tips of his fingers and the end of his ugly brutish nose. Despite the cold, tiny bits of perspiration glittered on his forehead and upper lip, spangling his soft features with moisture. Touch him, I sensed, and your fingers would sink into his flesh, the skin yielding clammily to the pressure as it sucked you in.
And then he would kill you, because that was what he did. I was certain of it."

And here's a beef I have with so many male authors. They have to talk about women like they're just there for their use, and to look at, and to judge their body parts. There's no reason to do this:
" 'what do you want to know?'
'tell me about last Monday night.'
Again, he exchanged a look with jim, then seemed to resign himself to talking.
'It was a freak call, that's all. Guy rang from the Eastland over on high street, wanted a girl. I asked him if he had any preferences and he gave me short, blonde, small tits, neat ass. Said that was what he liked. Well, that was rita. I gave her a call, offered her this a job, and she said yes. It was only her third time, but she was Keen to make some cash. Cash for gash.' He smiled emptily."

This part infuriates me:
"how many times had I heard that voice whispered to me in the darkness, a Prelude to the soft caress of a warm hand, the feel of her breath against my cheek, my lips, her small breasts hard against my body, her legs like Ivy curling around me? I had heard it in times of love and passion when we were happy together, in moments of anger and rage and sadness as our marriage fell apart. And I had heard it since in the rustling of leaves on the grass and the sound of branches rubbing against one another in the Autumn breezes, a voice that carried from far away and called to me from the shadows.
Susan, my susan."
The f*** is wrong with this author? Do women authors talk about 'his tiny penis was felt against my leg in the night. His huge buttocks, on the other hand, more than made up for his tiny penis?'

Charlie Parker supposedly has some connection with the dead, imparted to him from the big woman in Louisiana, the blind woman:
"... That was Tante Marie's gift to me: I saw and heard my dead wife and child, and I saw and heard others too. Eventually, Tante Marie was among them. That was her gift, passed in the touch of a hand, and yet I could not explain it.
I think that it may be a kind of empathy, a capacity to experience the suffering of those who have been taken painfully, brutally, without mercy. Or perhaps what I experienced is a form of madness, a product of grief and guilt; maybe I am disturbed, and in my disturbance I have imagined alternate worlds where the dead seek reparation from the living. I do not know for certain. All I can say is that those who are absent, by its means become present.
But some gifts are worse than curses, and the dark side of the gift is that they know. The lost, the stragglers, those who should not have been taken but were, the innocents, the struggling, the tormented shades, the gathering ranks of the dead, they know. And they come."

This next part should have a caveat, apart from it, to tell readers that this is what happens to the "meat" that they have on their plate, before it's cut up and gets there:
"the tone of his voice grew gentler, but his face hardened as he spoke again: 'I'm sorry we have to do this to you, but I need to be sure that you understand what we've discussed. If at any point you feel you have something to add to what you've told me, just moan louder.'
He nodded at whoever was behind me and I was forced down to my knees again. A rag was stuffed in my mouth, and my arms were pulled back and secured with cuffs. I looked up to see hairlip limping toward me. In his hand, he held a short metal rod. Crackling blue lightning danced along its length.
The first two shots from the cattle prod knocked me backward and sent me spasming to the ground, my teeth gritted in pain against the rag. After the third contact I lost control of myself and blue flashes moved through the blackness of my mind until, at last, the clouds took me and all went quiet."

Despite all the things that pissed me off about this book, I'll probably read the next Charlie Parker in the series.
( )