Terwijl het eerste zwaard Sperling een pure Tolkien-kloon is, krijgen de vervolgen toch een eigen karakter. Het hoofdpersonage Jyll is een beetje te vergelijken met Puc van Feist alleen maakt Jyll veel sneller vooruitgang. ( )

Boek 4 van een serie van 6, de eerste serie van deze Nederlandse schrijver, getiteld “De meestermagier”.

Zoals uit de titel van de serie al af te leiden valt gaat het hier om een fantasy verhaal. Goed tegen Kwaad, met magie en verschillende volken die helpen (of juist niet) het kwaad te overwinnen. Het verhaal is complex. Er zitten goede vondsten in, originele dingen, maar het is moeilijk goed bij te houden wie wie is omdat er veel lijnen tegelijk bijgehouden worden. Daarmee kom ik gelijk op een ander nadeel: doordat je zoveel mensen volgt vind je de een wel sympathieker dan de ander maar wordt het moeilijk om je echt te identificeren met een specifiek karakter; en dat is toch vaak de lol van het lezen van dit soort verhalen. De hoofdpersoon, die daar het eerste voor in aanmerking zou komen, wordt nooit helemaal uitgediept en tastbaar. Het feit dat hij met reuzenstappen bijna uit het niets allerlei onmogelijke magische talenten ontwikkelt helpt daar ook niet bij.
Verder is het verhaal in een vrij bloemrijke stijl geschreven. Veel beschrijvende woorden – een genre waar sommige mensen erg van genieten maar ik ben zelf meer van “waarom 10 woorden gebruiken als 4 genoeg zijn” dus ik moet me daar even doorheen worstelen.

Toch heb ik na dit vierde boek wel het idee dat het een leuk kan worden. Er gebeuren genoeg spannende dingen, er zijn diverse sympathieke karakters en er worden originele vondsten in de verhalen verwerkt. Het is op het moment een beetje een gevoel dat de schrijver zeker potentieel heeft en dat je over een paar jaar misschien terugkijkt op deze serie en denkt dat je duidelijk kunt merken dat dit zijn beginperiode was.

We gaan dus vrolijk verder met boek 5, “Het vijfde zwaard: Rastoth”.