I have no idea why Both Strauss' novel "Couples, Passersby" exists, what it was actually about or why it was included on the list of 1,001 Books To Read Before You Die. It's easily the worst book I've read this year (and believe me, this year I've read some duds.)

There isn't a story here -- just a series of vignettes and observations by the author, possibly about loneliness or the inability to connect with people. The one I remember the most is the supposition that women are too busy raising children to have any capacity for self-reflection, so that's left to the men folk. Ridiculous... after that I really started skimming.

This book was truly awful. ( )

This could be a good read if you want to discuss ideas of couples, art, isolation, alienation. I can't really view this as a novel. To me, this book read like little essays. The jacket cover calls it vignettes. I still think it is just essays and not a novel. There really is no identifiable characters and there is no plot. The six sections are supposedly linked but even that is hard to see. I think that the author makes some great statements and there are likely many great quotes if you are looking for those but over all, this short book was a drag. ( )

"Paren, passanten", in het teken van het onverwerkte menselijke surplus dat zijn uitweg niet vindt in dialoog, kroniek van het menselijke tekort, het manco dat nergens neergeschreven werd; de gespannen banaliteit van het onzegbare momentum.....
Met dit boek biedt Botho Strauss ons een doorleefd cultuurfilosofisch tractaat dat uit de rib geschreven is en verlevendigd met allerhande aanschouwelijke situaties. Strauss expliciteert de bijna obscene weerglans die over verwachtende sociale contacten tussen banale actoren ligt, hoe die contacten langs elkaar heenschuren zonder iets teweeg te brengen. Allerhande biotopen uit het anonieme grootstadse leven worden bezocht. Het is evenwel niet als een postmoderne stuurloze schrijver dat Strauss zich uitdrukt, er schuilt dynamiek, logica en richting in zijn schrijfsels, en, hoewel wrang en existentialistisch, er is een overkoepelende etische dimensie te ontwaren in zijn denken. De soevereine verteller duidt de situatie, de sfeer is Camusiaans, de niches van de zelfbegoocheling zijn het enige soelaas voor het onbarmhartige licht dat Botho Strauss op onze existentie laat schijnen, alle eventualiteiten tot in hun uiterste consequentie doorgedacht. ( )

Found in a public phone box, Munich, July 2009. ( )