Beklijvend. Indringende gesprekken met 5 schrijvers die tot de groep van nabestaanden behoren. ( )

Zwagerman kijkt niet zozeer naar de zelfmoordenaars, eerder naar de nabestaanden. De 'mythe' dat iemand het 'recht' heeft om zelfmoord te plegen ondergraaft hij, voornamelijk door te stellen dat de meeste zelfdoders na een mislukte poging vooral blij zijn dat de poging niet gelukt is. Daarbij zegt hij ook dat je niet van nabestaanden verlangen kan dat ze het de zelfmoordenaar niet kwalijk nemen. Zwagerman heeft zoals steeds gelijk als je het zuiver praktisch bekijkt. De man is in alles wat hij schrijft of zegt steeds het toonbeeld van het 'gezond verstand'. En toch, de implicatie dat iemand die zo leeg is, zo op is, zo bang is, zo doods dat hij bereid is om uit het leven te stappen, de implicatie dat zo iemand de plicht zou hebben om verder te leven omwille van de nabestaanden - daar kan ik het niet mee eens zijn. En dan geef ik Brouwers weer gelijk dat die nabestaanden dan toch al gauw zullen mekkeren: 'ach, ga toch dood, man!'.

Door eigen hand, vijf korte essays en vijf interviews (met behalve Brouwers ook Wouter van Oorschot, Heleen van Royen, Arthur Japin en Renate Rubinstein), zet wel aan tot denken. Vooral omdat Zwagerman altijd dat gelijk aan zijn kant heeft, maar het is toch eerst het gesprek met Brouwers, en ook wel met Andrew Solomon (in één van de essays) waar de meeste kracht van uitgaat.

Het leven is natuurlijk volstrekt zinloos, dat weet iedereen die een beetje nadenkt. Het leven dient geen enkel doel. Wat we van dat leven meekrijgen is alleen teleurstelling, desillusie. Wat doen schrijvers? Die gaan aan dat leven een zin geven. In de hoop dat er iets overblijft.

Dat zegt Brouwers op p. 117 van dit boekje. En zelfs als je het woordje 'schrijvers' vervangt door 'lezers' is dat zo verdomd waar dat je er bijna de zon door ziet schijnen!

http://occamsrazorlibrary.blogspot.com/2009/02/door-eigen-hand-zelfmoord-en-de.h... ( )