'Rondo veneziano' zou geen boek van Krol zijn als het zich tevreden stelde met de beschrijving van alle domeinen waarin de nul veel ruimte krijgt: wetenschap, techniek, filosofie, religie, liefde, geweld. De roman verbindt al die domeinen, schrijft over het ene via beelden ontleend aan het andere. Zo wordt de wetenschappelijke traditie beschreven als een bijbelse genealogie. De wiskunde wordt feministisch, en de relaties tussen man en vrouw blijken een vorm van hogere wiskunde. De 'zuivere mathematicus' die Torricelli was, gaat hier allerlei onzuivere verbindingen aan met collega's uit de meest uiteenlopende domeinen en tijden. De knopen zorgen niet alleen voor een spannend verhaal, maar ook voor telkens nieuwe verrassende inzichten en onverwachte formuleringen. Op elke bladzijde vind je hier schitterende ideeën en briljante verwoordingen. Zo geeft ook de literatuur ruimte aan de leegte: het onbeschreven blad en het lege hoofd van de lezer krijgen telkens nieuwe invullingen.

Soms lijkt Krol je in dit boek in slaap te willen wiegen met gortdroog proza dat je eerder in reisbrochures zou verwachten: «Een vrije middag. De zon scheen. Mijn voornemen de Galleria dell’Accademia te bezoeken liet ik varen, het was veel te mooi weer. Ik voelde me jong.» Maar het is je geraden steeds bij de les te blijven, en waakzaam, want voordat je het weet neemt hij je mee in een van die krolliaanse wendingen waar zijn werk altijd bol van staat. En die onweerstaanbaar zijn.

Krol beheerst als geen ander het geheim van de verbluffende inval. Zo heeft hij het een tijdje over de stoom machine en het vacuüm en dan ineens legt hij een verband met het Niets in het werk van Sartre. Of hij noemt «plaats, tijd, temperatuur, druk, volume, massa, kracht, snelheid», alles dus wat meetbaar is, «de acht verborgen zuilen van de Europese beschaving». Krols redeneringen, invallen, aforismen zijn van een laconieke ingetogenheid die in de Nederlandse literatuur onovertroffen is. En daartussendoor glinstert de onophoudelijke zoektocht naar Schoonheid die deze schrijver in al zijn werk najaagt.

Alles wordt in dit boek overhoop gehaald, de geleerden twisten welgemanierd over de nieuwe wereldorde waarin de natuurwetenschappen het afleggen tegen, wie weet het, de islam, de chaos, het dier (want wij begrijpen hen niet, maar zij ons wel), of een morele omwenteling: 'wat voordien slecht was is goed en wat altijd goed was is nu niet meer zo goed'. 't Is waar, zó staat dit nooit in de krant. Misschien omdat het elke dag al gebeurt?
In dát vacuüm leeft Krol zich uit. Glasheldere mystiek. Pipper heeft, als ik het wel heb, de vrijheid van de romancier ontdekt.
Maar wellicht nog wel meer. Immers: omdat het mooi is wat Pipper ontdekt, hoeft het nog niet onwaar te zijn. Hij heeft geen titel, nou en? Per slot van rekening was Pythagoras ook geen doctor.
Cum laude dus.