Mooie zinnen en beschrijvingen, realistisch. Rauwheid verpakt. Omzwervingen. De wandelaar realiseert zich steeds meer, geleid door de hond, hoe het leven in zijn buurt eigenlijk is, wie de mensen zijn. Opvallend veel geuren komen voorbij. De klokken in de toren hebben vrouwennamen, zijn hard en zegenen tegelijk.
De zinnen trekken me langzaam het verhaal in als de losse mensen personages worden. De wandelaar overkomt hetzelfde, door de hond, door de pater Bruno en door de thuislozen. Ook hij kan geen weerstand bieden aan het betrokken raken. Ngolo, Sri, Fanta, le Chinois, mr X, de vrouw met een been. Het ogenschijnlijk random wandelen van het rondje van de hond krijgt betekenis. Later komt er zelfs wat spanning in het verhaal. Aan het einde lijkt de positie van dhr Mulder (alias Nicolas Martin) weer hetzelfde als in het begin, maar hij is veranderd. ( )

Adriaan van Dis zijn schrijfstijl is voor mij zo natuurlijk als het leven zelf dat het er op lijkt dat wat hij ook schrijft, het altijd prima is. En op zich geldt dat ook voor De Wandelaar.

Alleen dat dit boek deels over een hond gaat, is voor mij geen pre. Daar heb ik namelijk weinig tot niets mee. En ook is Parijs geen stad waar ik snel warm of koud van word. De Hollander die daar nietsdoenerig bivakkeert levend op een enorme erfenis, ligt dichter bij mijn hart.
Lezen over de ellende van de illegalen in de buitenwijken van Parijs en de daaromheen broeiende en steeds opnieuw opvlammende rellen deed me wel beseffen hoe goed ik het hier heb, alleen wist het me toch ook niet echt te raken. En misschien is het wel dat wat in dit boek beschreven wordt. De Hollander die wel goed probeert te doen maar er nooit echt deel van wordt. Hij die vol schuldgevoel zit maar dat nooit helemaal tot tevredenheid kan omvormen met goede daden. Als rijke legale inwoner is er altijd een onoverbrugbare kloof en daar hebben we het dan mee te doen.

Dat is wat dit boek even bij me oproept maar ik vrees dat over een paar maanden ik al niet meer weet waar dit verhaal nu werkelijk over ging. Een makkelijk tussendoortje over een schrijnend stedelijk probleem? ( )

READ IN DUTCH

Ik kwam met De Wandelaar van Adriaan van Dis in aanraking door het Euregio Literatuurproject voor Jongeren waaraan ik deelneem. Voor meer informatie over het project kan men kijken bij mijn reactie op Eldorado (Laurent Gaudé. Het boek gaat over een man die een hond 'krijgt' na een brand in een flat vol illegalen in Parijs. De man is licht neurotisch, en wandelt elke dag de zelfde route totdat hij getuige is van een brand vlakbij zijn huis. Hij is nieuwsgierig en loopt erop af. Veel ramptoeristen hebben zich al bij het brandende gebouw verzameld en kijken naar het gruwelijke schouwspel. Dan springt er plots een hond naar beneden die zich meteen bij Mulder voegt, ookal kent hij de hond niet. De politie vraagt hem de hond mee te nemen en te wassen en daarna terug te geven aan de rechtmatige eigenaar. Maar de hond lijkt van niemand in het speciaal te zijn, maar kent de vele zwervers en illegalen. Op hun dagelijkse routes leert Mulder zo veel nieuwe mensen kennen, mensen die hij anders alleen voorbij zou lopen. En hij wil iets voor hen doen, maar dat is nog niet zo succesvol. Ik vond dit boek een beetje tegenvallen, en eigenlijk vooral saai. Er worden in het boek verschillende verhaallijnen gepresenteerd maar ik vond dat er niet één was die goed genoeg werd uitgewerkt. De schrijver probeerde zich ook niet op één groep van de verstotenen te richten maar haalt er meteen alles bij wat hij zich kan bedenken (zwervers, illegalen, criminelen, enz). Er worden te veel verschillende verhalen verteld waardoor je weliswaar veel verschillende verhalen te lezen hebt, maar die het verhaal niet ten goede komen. Zo is er opeens een hongerstaking die een paar pagina's flink belicht wordt, maar die verder heel weinig met het verhaal te maken heeft. De schrijfstijl vond ik weinig meeslepend, maar verder niet moeilijk, en het is natuurlijk een boek in een ander genre dan dat ik gewend ben. Maar als roman vond ik andere romans toch een stuk beter. Jammer, maar het boek heeft me gewoon niet voldoende kunnen boeien. Ik denk dat ik het boek ook weer snel vergeten ben. En wat ik net nog vergeten was te melden, was de ronduit afgrijselijke kaft (glimmend roze), en zoiets doet het boek natuurlijk nooit goed. ( )

Ik heb lange tijd niet de behoefte gevoeld om een boek van Van Dis te lezen. Wat er op de binnenflap van dit boek stond vond ik zo fascinerend, dat ik het boek gekocht heb en bijna in één ruk uit heb gelezen.

Lees verder op deze pagina van mijn boekenblog. ( )

Prachtig verhaal over Parijse buurten ( )