"من شرورم: معنایش این است که به رنج دیگران نیاز دارم تا بتوانم وجود داشته باشم."

در رابطه با اتفاقاتی که تو نمایشنامه میفته، شاید به طور خلاصه بشه گفت: "جهنم یعنی دیگران"؛ کسانی که چشم به روی شباهت هاشون می پوشونن، قضاوت می کنن و نه تنها قضاوت می شن بلکه حتی دوست دارن قضاوت شن.

سه نفر توی یک اتاق در بسته، بدون آینه با نوری که همیشه روشنه با هم سر می کنند و به خاطر اشتباهاتی که قبلا انجام دادن، در این "جهنم" وقتشون رو سپری می کنند. اون ها جلاد یا شکنجه گری ندارن، اتاق کاملا ساده است، یک شومینه و یک مجسمه برنزی...
هر کدوم از این سه نفر اوایل کار صحبت چندانی راجع به گذشته شون نمی کنن حتی شاید بعضا سعی بر کتمان سابقشان می کردند اما با گذر جریان داستان، کم کم اشتباهات و گناهانشون رو می شه و همین مقدمه ای می شه بر زجری که از با هم بودن می کشن. احتمالا اینس نسبت به بقیه دو نفر با گذشته اش بهتر کنار اومده و مسئولیت کارهای خودش رو پذیرفته بود.

علاوه بر اینها سارتر دید بسیار جالبی رو نسبت به آزادی توی این نمایشنامه مطرح می کنه.

بعدا دوست دارم دوباره این اثر رو بخونم.

"انسان همیشه خیلی زود -یا خیلی دیر- می میرد" ( )