Ernaux has a gift for telling the story of a person, of a time, without the dishonest nostalgia most people seem to think necessary. It makes me crazy how people think it is necessary to dehumanize the dead by speaking of only what the speaker considers the good things. This is so judgmental! This is what I think is good so this is what we will discuss. This is honest and each reader can absorb the information and will think whatever she thinks of the man presented.

Ernaux's father was a man who sacrificed, who wanted to better for his child, and then resented the ways in which she grew through education and exposure to an easier less primal life. Rather than actually trying to learn he steamrolls over what he would characterize as bourgeois pretension but which is really just manners and an interest in the actual world as it exists in the moment. My own father did the same, and now that I have an educated new adult of my own I have to make a conscious effort to not just lean back into the "in my day" arrogance of age, and rather to allow myself to learn from him (which is how I grow as a person rather than aging into a relic, and which allows me to feel the joy of my child's accomplishments.) None of that means he was not a good man. He was a coarse man who loved his family and worked hard and who generally did not let his resentments get in the way of civility, it is just who he was. Once again Ernaux paints a very full portrait of a man in very few pages, a portrait which embraces things relatable to many while very specifically describing one very idiosyncratic person, and also illustrates the growth and chance of the pre and post war periods in Europe, allowing us to see a France long in the past. Lovely. spare, haunting. ( )

Narració autobiogràfica on desvetlla la vida dels seus avis i dels seus pares. Ella una noia de Normandia filla de botiguers que gràcies a estudiar entra dins una altra classe social.
Com era la vida dels pagesos sense terra, fa cent anys a Normandia? L'evolució dels pares per no ser obrers i l'esforç per aconseguir ser amos d'ells mateixos, allunyats de qualsevol inquietud intel·lectual. D'aquí la distància que es crea amb la seva filla en fer estudis superiors, la distància insalvable per parlar un mateix llenguatge i poder expressar els sentiments tant d'un costat com de l'altre.
Relat breu però que invita a fer profundes reflexions sobre la vida de l'autora i la de les lectores. Dins la simplicitat aparent s'hi troben infinitat de laberints d'emocions. ( )

This blend of fiction and memoir begins with a death: the author/narrator's father, sixty-seven, passes away soon after she passes her examinations to become a teacher. What follows is a reflection on her father's life, their relationship, and her thoughts on the process of writing the narrative itself.

For whatever reason, I had built this up in my head as a difficult story. It's not, in fact. The story is spare and simple, an outline of an ordinary life as seen through the eyes of a daughter who sometimes recounts how her father felt as a working class man breaking into the middle class and always feeling a little backward, and other times illustrates how they didn't understand each other at all. It reads like a memoir written when the loss of her father was fresh, but is framed as somewhere between fiction and nonfiction and, according to the last page, was written from November of 1982 to June 1983. I'll be sure to read the companion work, A Woman's Story, soon. ( )

es un libro cuyo ritmo de lectura sorprende a la hora de avanzar. Me hizo reflexionar sobre mi padre y las tantas escenas similares a la literatura de ÉDOUARD LOUIS

Annie Ernaux schrijft over haar vader. Ze beschrijft een gezin met eenvoudige mensen: ze hebben een mogelijke toekomst op de boerderij en een tweede mogelijke toekomst als fabrieksarbeiders vermeden door kleine zelfstandigen te worden. Een klein café met een winkeltje eraan, in een buitenwijk van een provinciestad. Ze wroeten hun leven lang en slagen er in om Annie naar een goede school te sturen, en ze wordt uiteindelijk lerares. Zij is een kind van de jaren 1960, haar ouder voelen misschien wel meer dan twee generaties ouder aan.

Ze vertelt het verhaal van haar ouders, vooral dat van haar vader dan, en van zijn ouders. We zien hoe hij werd wie hij was, en waarom er onvermijdelijk een onoverbrugbare kloof tussen vader en dochter was.

La place is een poging om die kloof onder woorden te brengen. Op een manier afstandelijk, maar niet echt koud. In zinnen die ontdaan zijn van alles dat niet echt nodig is. Geen franjes, geen grote emoties. Matter of fact.

Het is wat het is.

Ik vond het een wondermooi boek(je). Vijf sterren. ( )