Gesigneerd ( )

Neen, dit is zeker geen doorslagje van Spit’s debuut (Het smelt). Want deze roman speelt zich volledig af in Brussel in plaats van in de Antwerpse Kempen, en hij draait nu eerder rond een relatie-drama in plaats van een jeugdtrauma (hoewel). Of misschien is het toch wel een doorslagje, want opnieuw horen we in de vertelstem Leo (kort voor Leontine) in grote mate Lize Spit zelf, die duidelijk haar eigen, Brusselse milieu in kaart brengt (trouwens één van de leuke aspecten van dit boek: de herkenbaarheid van straten en pleinen, het infame ‘Dansaert-Vlamingen’ kringetje). En opnieuw creëert ze spanning door haar verhaal op te knippen in meer dan 100 stukjes die heen en weer springen doorheen de tijd, met als rode draad een paniekerig ritje met de fiets doorheen de hoofdstad. Ook is er weer dat knap introspectief evalueren van eigen gedragingen, en vooral die van haar partner Simon. En opnieuw worden we bij de keel gegrepen door de beschrijving van hoe dat gedrag van die partner ontspoort. En al blijven de gruwelijke scènes dit keer beperkt, de psychologische spanning is des te pregnanter. Alleen: waarom moest dit uitgesmeerd worden over meer dan 500 bladzijden? De telkens weer uitgestelde ontknoping begon op de duur eerder op een sadistische marteling te lijken, waardoor je als lezer gaat uitroepen: “ja, ja, ik weet het wel hoe erg het gesteld is met die Simon!”, en je ongeveer vanaf bladzijde 200 regelmatig diagonaal begint te lezen. Spijtig, want de onderliggende problematiek van psychotisch en bipolair gedrag verdient beter dan het format van een veel te lang gerekte psychologische thriller. En dubbel spijtig, want Spit kan zeker een aardig stukje schrijven. ( )

Dit boek was beter geweest als het minstens 200 pagina’s minder was geweest. Ik denk dat ik drie sterren zelfs nog te veel vind.

Edit: twee sterren.

Edit 2: werkt er eigenlijk nog een eindredacteur of iemand met een ruggengraat bij Das Mag? Het is het zoveelste werk wat ik van die uitgever lees waarbij de eindredactie steken heeft laten vallen. Nu heeft Lize het geluk dat ze nog enige vorm talent heeft, maar Das Mag geeft de laatste tijd echt boeken uit waarbij je je de ogen uit je kop zou moeten schamen als uitgever. ( )

Lize Spit snijdt met 'Ik ben er niet' een pijnlijk thema aan: de leefwereld van iemand met een bipolaire stoornis en de impact van deze ziekte op omringende familieleden en vrienden. Het verhaal is ongemakkelijk, een vervelend gevoel bijt zich in je vast en gaat niet weg voor je - na een lange tijd - de verlossende laatste bladzijde hebt omgeslagen. Want het moet gezegd worden: Lize Spit heeft (te) veel tijd nodig om haar verhaal te vertellen en verliest zich in weinig bijdragende details (cf. de namen en de gevolgen van alle medicatie die Simon moet nemen). En zelf met zo'n thema kan je de spanning er niet gedurende bijna 600 blz. inhouden. Schrijven is schrappen. Je moet niet alles beschrijven. Zeker als scenariste zou ze dit moeten weten. Liefhebbers van ‘Het smelt’ kunnen 'Ik en er niet' blindelings aanschaffen. Als je Spit nog moet ontdekken doe je dit beter door eerst 'Het smelt' te lezen. Vandaar (slechts) ( )

Onlegwegbaar (NRC)