Tämä sivusto käyttää evästeitä palvelujen toimittamiseen, toiminnan parantamiseen, analytiikkaan ja (jos et ole kirjautunut sisään) mainostamiseen. Käyttämällä LibraryThingiä ilmaiset, että olet lukenut ja ymmärtänyt käyttöehdot ja yksityisyydensuojakäytännöt. Sivujen ja palveluiden käytön tulee olla näiden ehtojen ja käytäntöjen mukaista.
Brimming with romance and adventure, Miguel de Cervantes Don Quixote is considered by many to be the greatest work in the Spanish literary canon. Both humane and humorous, the two volume oeuvre centres on the adventures of the self-styled knight errant Don Quixote and Sancho Panza, Quixote's credulous and chubby squire. Together the unlikely pair of heroes bumble their way from one bizarre adventure to another fueled in their quests by Quixote's histrionic world view and Sancho's, who in conjunction with Quixote provides the spark for endlessly bizarre discussions in which Quixote's heightened, insane conception of the world is brought crashing to earth by Sancho's common sense.
DLSmithies: Don Quixote was Flaubert's favourite book, and I've read somewhere that the idea of Madame Bovary is to re-tell the story of Don Quixote in a different context. Don Quixote is obsessed with chivalric literature, and immerses himself in it to the extent that he loses his grip on reality. Emma Bovary is bewitched by Romantic literature in the same way. There are lots of parallels between the two novels, and I think putting them side by side can lead to a better understanding of both.… (lisätietoja)
CGlanovsky: In several of his critical essays Borges makes insightful and unique mention of Don Quixote sometimes directly and sometimes in reference to other works.
g026r: The spurious continuation, published in 1614 while Cervantes was still working on his own Part II and which affected that work to a significant degree.
Lirmac: References to then-famous romances, such as this one by Ariosto, provide much of the humour in Don Quixote. In addition to enriching Cervantes' work, Orlando Furioso is entertaining in its own right (especially in this modern verse translation).
Een klassieker waar ik al mijn hele leven referenties naar zie maken maar nooit werkelijk wist waar men het dan over had. Op het moment dat ik deze dikke pil voor 15 euro op de Deventer boekenmarkt in zeer goede staat zag liggen, wist ik dat het tijd was om dit boek in bezit te krijgen. De dikte, ruim 800 bladzijden, waarbij een klein lettertype in twee kolommen wordt gehanteerd, heeft mij nog een flink aantal jaren doen aarzelen om eraan te beginnen maar vorige jaar oktober was het dan zo ver en sloeg ik het boek voor het eerst open.
Wat aan deze uitgave gelijk opvalt zijn de illustraties van de 19 eeuwse Gustave Doré. Het hele boek door wordt de tekst regelmatig nog eens benadrukt met deze tekeningen waarbij de personages zeer uitgesproken lichaamshoudingen en gezichtsuitdrukkingen hebben. Het lijken bijna wel hedendaagse strips. Vooral waar meerdere personages te zien zijn, is het de moeite waard om wat meer tijd aan de illustraties te besteden omdat er zoveel op te ontdekken valt.
Het boek begint met een door de vertalers voor mij taaie Inleiding van 11 bladzijden. Ik dacht dat het goed was om iets van de achtergrond van het boek te weten voor ik eraan begon en worstelde me door deze tekst heen. Misschien had ik het beter achteraf kunnen lezen want in de tekst zelf staan ook aardig wat voetnoten die de tekst zelf verhelderen en valt de context van het boek meer in vruchtbare grond na lezing ervan.
Eindelijk kon ik aan het verhaal beginnen. Nou ja, dat dacht ik. Maar Cervantes verstaat de kunst van vooral vertellen dat hij wat gaat vertellen en wel in zulk overdreven mate dat ik er soms bijna de slappe lach van kreeg. Het maakte dat ik ook wel moeite had om door de tekst heen te komen omdat ik maar zat te wachten dat er iets ging gebeuren. Iets dat in mijn beleving vele malen sterker is in het eerste deel dan in het tweede deel. Deze twee delen zijn met een tussenpozen van 10 jaar uitgebracht, respectievelijk in 1605 en 1615 waardoor dit verschil wellicht te verklaren is. In ieder geval vond ik het tweede deel een stuk makkelijker lezen dan het eerste.
Terwijl ik mij bij het lezen van het eerste deel me nog zat af te vragen waarom dit boek zo'n enorme bekendheid heeft gekregen, kwam ik bij het lezen van het tweede deel opeens in de greep van het verhaal. De man van lage adel die zijn verstand kwijt raakte door het lezen van ridderromans en zichzelf een dolende ridder waande, de eer van zijn geliefde, die hij nooit ontmoet heeft, beschermend en het onrecht in de wereld bevechtend. Zo trekt hij eropuit samen met zijn buurman, Sancho Panza, die hij als zijn schildknaap ziet en rijdend op zijn gammele paard Rossinant die hij als een strijdros beleefd.
In het eerste deel beleefde ik de avonturen meer vanuit Sancho Panza die het spel meespeelde en er soms toch ook wel in ging geloven wat aanvoelde als telkens een herhaling van zetten. Don Quichot denkt onrecht te zien en eindigt meestal bont en blauw of het is Sancho Panza die de sigaar is. In het tweede deel is het het hof van hogere adel waar men Don Quichot keer op keer voor de gek aan het houden is. En dat maakte het voor mij steeds spannender omdat het de vraag was hoe ver het hof hiermee zou gaan maar ook of sommigen er toch zelf ook niet in gingen geloven. Speciaal interessant vond ik het stuk waarin Sancho Panza het gouverneurschap over een zogenaamd eiland krijgt en hij daar allerlei vraagstukken voorgelegd krijgt om over recht te spreken. Hoe deze eenvoudige boer, wat Sancho Panza is, zijn boerenverstand gebruikt, vind ik lang zo gek nog niet. En dat is wat dit boek dan ook voor gevoel bij mij achterlaat, wie is er nou eigenlijk gek? ( )
A very strange book that suddenly opened up what literature could be. The aspect I find most important is how deeply the book is dealing with consciousness even under the guise of a kind of satire.
I found the book extremely entertaining as well but also extremely repetitive after the first half. ( )
It feels silly to try and write anything about a book that’s been a world classic for going on 500 years. It was illuminating to read that Dostoyevsky considered Don Quixote a big inspiration for his The Idiot. The titular characters of the two books have a lot in common. Like Prince Myshkin, Quixote is taken as an imbecile for his sheer earnestness and sensitivity. Both books show us how someone who actually adheres to the standards of goodness and heroism depicted in idealized art is actually kind of insane, or else just kind of stupid. And yet, it is a stupidity that has some kind of lasting appeal. I think anyone who has ever been carried away by a work of art, or an intoxicating idea can sympathize with Don Quixote - to live in a world of fantasy may be folly, but it’s usually a lot more interesting than real life. Part of Cervantes genius here is how cohesive his project remains even over almost 1000 pages of digression and errantry. Don Quixote the book is exactly like Don Quixote the character - at turns silly and perceptive, long-winded but always entertaining, and caught up in a search for a kind of sublimation that so often gets dragged down to earthly concerns.
[John Rutherford’s] effort, in fact, is something of a triumph: for the first time, we are given a chance to read the novel as Cervantes intended it, in other words as the comic masterpiece it undoubtedly is; and it is hard to believe that his version will be surpassed for many generations.
Brimming with romance and adventure, Miguel de Cervantes Don Quixote is considered by many to be the greatest work in the Spanish literary canon. Both humane and humorous, the two volume oeuvre centres on the adventures of the self-styled knight errant Don Quixote and Sancho Panza, Quixote's credulous and chubby squire. Together the unlikely pair of heroes bumble their way from one bizarre adventure to another fueled in their quests by Quixote's histrionic world view and Sancho's, who in conjunction with Quixote provides the spark for endlessly bizarre discussions in which Quixote's heightened, insane conception of the world is brought crashing to earth by Sancho's common sense.
)
)
Google Books — Ladataan...
GROUP READ - Don Quixote: Part 2, Book 1
5
Wat aan deze uitgave gelijk opvalt zijn de illustraties van de 19 eeuwse Gustave Doré. Het hele boek door wordt de tekst regelmatig nog eens benadrukt met deze tekeningen waarbij de personages zeer uitgesproken lichaamshoudingen en gezichtsuitdrukkingen hebben. Het lijken bijna wel hedendaagse strips. Vooral waar meerdere personages te zien zijn, is het de moeite waard om wat meer tijd aan de illustraties te besteden omdat er zoveel op te ontdekken valt.
Het boek begint met een door de vertalers voor mij taaie Inleiding van 11 bladzijden. Ik dacht dat het goed was om iets van de achtergrond van het boek te weten voor ik eraan begon en worstelde me door deze tekst heen. Misschien had ik het beter achteraf kunnen lezen want in de tekst zelf staan ook aardig wat voetnoten die de tekst zelf verhelderen en valt de context van het boek meer in vruchtbare grond na lezing ervan.
Eindelijk kon ik aan het verhaal beginnen. Nou ja, dat dacht ik. Maar Cervantes verstaat de kunst van vooral vertellen dat hij wat gaat vertellen en wel in zulk overdreven mate dat ik er soms bijna de slappe lach van kreeg. Het maakte dat ik ook wel moeite had om door de tekst heen te komen omdat ik maar zat te wachten dat er iets ging gebeuren. Iets dat in mijn beleving vele malen sterker is in het eerste deel dan in het tweede deel. Deze twee delen zijn met een tussenpozen van 10 jaar uitgebracht, respectievelijk in 1605 en 1615 waardoor dit verschil wellicht te verklaren is. In ieder geval vond ik het tweede deel een stuk makkelijker lezen dan het eerste.
Terwijl ik mij bij het lezen van het eerste deel me nog zat af te vragen waarom dit boek zo'n enorme bekendheid heeft gekregen, kwam ik bij het lezen van het tweede deel opeens in de greep van het verhaal. De man van lage adel die zijn verstand kwijt raakte door het lezen van ridderromans en zichzelf een dolende ridder waande, de eer van zijn geliefde, die hij nooit ontmoet heeft, beschermend en het onrecht in de wereld bevechtend. Zo trekt hij eropuit samen met zijn buurman, Sancho Panza, die hij als zijn schildknaap ziet en rijdend op zijn gammele paard Rossinant die hij als een strijdros beleefd.
In het eerste deel beleefde ik de avonturen meer vanuit Sancho Panza die het spel meespeelde en er soms toch ook wel in ging geloven wat aanvoelde als telkens een herhaling van zetten. Don Quichot denkt onrecht te zien en eindigt meestal bont en blauw of het is Sancho Panza die de sigaar is.
In het tweede deel is het het hof van hogere adel waar men Don Quichot keer op keer voor de gek aan het houden is. En dat maakte het voor mij steeds spannender omdat het de vraag was hoe ver het hof hiermee zou gaan maar ook of sommigen er toch zelf ook niet in gingen geloven. Speciaal interessant vond ik het stuk waarin Sancho Panza het gouverneurschap over een zogenaamd eiland krijgt en hij daar allerlei vraagstukken voorgelegd krijgt om over recht te spreken. Hoe deze eenvoudige boer, wat Sancho Panza is, zijn boerenverstand gebruikt, vind ik lang zo gek nog niet.
En dat is wat dit boek dan ook voor gevoel bij mij achterlaat, wie is er nou eigenlijk gek? (