De ontdekking van Urk (alkuperäinen julkaisuvuosi 2020; vuoden 2020 painos)

Urk is zo een plek waar je als Nederlander hoe dan ook een mening over hebt. Woorden die mij te binnen schieten: extreem religieus, visserij, drugs, drank, rellen. Daar zitten er een paar bij die lijnrecht tegenover elkaar lijken te staan, waardoor het woord hypocriet ook al snel opdoemt.

Maar nee, ik ben nooit op Urk geweest en heb nooit met iemand van Urk gesproken, dus wat weet ik eigenlijk? De Belgische journalist Matthias Declerq deed wat we eigenlijk allemaal zouden moeten doen voor we onze mening uitspreken, namelijk een half jaar op Urk gaan wonen en daar met zoveel mogelijk mensen spreken. Als een soort antropoloog van de moderne tijd bezocht Declerq kerkdiensten, historische verenigingen, illegale kroegen en visverwerkers. Maar ook ging hij een week mee uit vissen. Hij sprak met de oude en de jongere generatie, met de harde kern en met de buitenbeentjes en komt zo uiteindelijk tot een heel genuanceerd beeld van deze bijzondere plek in Nederland. Een veelzijdige plek met het hart in een verleden tijd die allang voorbij is, voortbewegend in een hypermoderne economie.

Heel interessant boek om te lezen. Ok, ik mis nog wel een beetje het vrouwelijke perspectief; Declerq spreekt vooral mannen en jongens. Gezien wie hij is enerzijds logisch, maar ik had meer willen weten over de traditionele kransen (van vissersvrouwen die elkaar steunen), die een paar keer zijdelings genoemd werden. En wat meer achtergrond bij een andere achteloze uitspraak, dat Urk traditioneel een matriarchale samenleving is? Evengoed een prettig geschreven sociografie over een dorp met een hoop dubbele bodems. ( )