Greeks Bearing Gifts, by Philip Kerr is another offering in the author’s Bernie Gunther series. If you haven’t read any books in this series, you should know that Bernie is a German who served in the German police prior to World War II. When the Nazi’s came to power, he never joined the political party. He did however continue as a commissar investigating murders which occurred during this troubled period. He is constantly torn between maintaining his humanity in a world that has gone mad and serving his bosses. If he did not produce results he would no doubt quickly become just another statistic. In this book taking place after the war, Bernie finds himself in Greece working as an insurance adjuster for a German company. He is living under an assumed named as his history continues to follow him even though the war has ended. He is not alone in this as familiar faces from his past crop up to complicate his life. Bernie battles to maintain his freedom and what is left of his humanity. For those of us who have read previous books in the series the gift here is the chance to once again follow Bernie’s constant struggle to salvage some good out of his checkered past. ( )

Another intelligent adventure, another moral dilemma of conscience, for our anti-hero, Bernie. With no compromise on his principles, he manages to lose the beautiful woman, which seemed inevitable all along. Bernie works hard to achieve little, but Kerr moves the action briskly, with superior readability. One feels, deeply, the heavy, corrupt atmosphere, so typical of post WWII Europe. Kerr's characters fill his books with believable reactions to the chaos that seems, at times, to overwhelm them. I feel this author's style compelling, and I am drawn, time and again, to Kerr, and his Bernie. Unfortunately, his work was limited by his early death, in 2018. ( )

I thought the storyline was tangential & difficult to follow. ( )

Bernie settles into another new name and life as an insurance adjuster. He is sent to Greece to investigate the loss of a ship. He establishes a German/WW2 connection resulting in the murder of the claimant. This ship was seeking gold stolen from the Jews of Athens and scuttled in the Med to save it from the Nazis. And then as always with Bernie, the rest is history. A vengeful policeman, several Nazi or of similar ilk villains, the local branch of the Mossad, and a Greek sort of former collaborator as a tour guide with the proverbial interesting woman make up the rest of the cast. Kerr always tells an interesting tale. ( )

Δείτε επίσης και στο Chill and read

Η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε το “Φοβού τους Δαναούς” να είναι η τελευταία ιστορία του αγαπημένου ήρωα Μπέρνι Γκούντερ, αφού ο συγγραφέας του, Philip Kerr, έμελλε να φύγει από τη ζωή το Μάρτη του 2018. Κρίμα, γιατί φαίνεται πως ο Kerr είχε ήδη στο μυαλό του την επόμενη περιπέτεια του Γκούντερ.

Βρισκόμαστε στο 1957. Ο Μπέρνι, μετά τη εμπειρία που είχε με τη Στάζι στο προηγούμενο βιβλίο Prussian Blue, βρίσκεται πλέον στο Μόναχο με άλλη ταυτότητα. Είναι πλέον ο Κρίστοφ Γκαντς και δουλεύει στο νοσοκομείο του Σβάμπινγκ, στο νεκροτομείο για την ακρίβεια. Δεν πολυσυμπαθεί τη Βαυβαρία και το Μόναχο, αλλά αφού δεν μπορεί να επιστρέψει στο Βερολίνο, δεν έχει και πολλές επιλογές. Κάνει ήσυχα ήσυχα τη δουλειά του και προσπαθεί να αποφεύγει τις κακοτοπιές. Δυστυχώς όμως εκείνες φαίνεται πως τον ακολουθούν όπου κι αν πάει.

Μια μέρα θα συναντήσει έναν αστυνομικό που θα τον αναγνωρίσει και φυσικά, όπως όλοι οι Γερμανοί αστυνομικοί της εποχής, θα τον εκβιάσει για μια εκδούλευση. Αν δεν θέλει να μάθουν τα κατάλληλα άτομα ποιος πραγματικά είναι θα πρέπει να συμμορφωθεί, όπως και πράττει, μέχρι τη στιγμή που θα μπορέσει να παγιδεύσει τον εκβιαστή σε ένα κελάρι και να ζητήσει τη βοήθεια ενός παλιού γνώριμου. Εκείνος από ευγνωμοσύνη, θα του βρει μια δουλειά πραγματογνώμονα στις Αντασφαλίσεις Μονάχου, όπου ο Μπέρνι θα αισθανθεί στο στοιχείο του. Φορώντας και πάλι το καπέλο του επιθεωρητή, θα βρεθεί στην Αθήνα για να ερευνήσει μια αίτηση αποζημίωσης για τη βύθιση ενός σκάφους, Γερμανικής ιδιοκτησίας που έπλεε στα Ελληνικά ύδατα και που πολύ πιθανόν να βυθίστηκε από τον ίδιο τον ιδιοκτήτη, έναν άνθρωπο που τρομάζει με τους τρόπους του αλλά και με το όπλο που κουβαλάει πάντα πάνω του.

Ο παλιός γνωστός καυστικός Μπέρνι επιστρέφει στη δράση, ακόμα και στην ηλικία που βρίσκεται μετά από τόσα χρόνια κρυφτού. Κοντεύει την ηλικία του συγγραφέα του την περίοδο που έγραφε το 13ο αυτό βιβλίο -ο Μπέρνι είναι 60 το 1957 και ο Kerr ήταν 61 το 2017- αλλά δεν παύει να είναι μάχιμος μιας και κρέμεται η ζωή του από τις ικανότητές του. Όταν κρύβεσαι από τους Ναζί, τη Στάζι, τους Εβραίους και όσους άλλους έχει συναντήσει κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου δεν μπορεί παρά να είσαι σε εγρήγορση και σε φόρμα! Κάπως έτσι φαίνεται να γοητεύει μια όμορφη τριαντάρα Ελληνίδα, ή τουλάχιστον αυτό τον αφήνει να πιστέψει. Ο Μπέρνι είναι σίγουρος ότι κάποιος σκοπός κρύβεται πίσω από αυτή την προτίμηση που του δείχνει αλλά δεν μπορεί να τον ανακαλύψει παρά μόνο στις τελευταίες 80 σελίδες περίπου.

Η γυναίκα αυτή είναι από τα λίγα που συμπαθεί ο Μπέρνι στην Ελλάδα. Θαυμάζει τους αρχαίους Έλληνες και τον πολιτισμό τους, αλλά χλευάζει τους νεοέλληνες, ειδικά εκείνους με τους οποίους έρχεται σε επαφή το ’57. Η εικόνα που δίνει για τη χώρα και τους ανθρώπους της, είναι αυτή των λωποδυτών, των διεφθαρμένων, των εκμεταλλευτών και του άσχημου φαγητού. Γενικά ο Μπέρνι, όπως και ο συγγραφέας του όπως μπορούμε να δούμε και από άλλα βιβλία του Kerr, δεν συμπαθεί καθόλου τους νεοέλληνες. Βέβαια, για να του δώσουμε και κάποια ελαφρυντικά, δεν απέχουν και πολύ από την πραγματικότητα όλα αυτά που πιστεύει για τους Έλληνες.

Αν εξαιρέσει κανείς την αντιπάθεια του Kerr και του Μπέρνι για τους Έλληνες, το “Φοβού τους Δαναούς” είναι ένα πολύ ωραίο βιβλίο. Η βασική του διαφορά από τα προηγούμενα είναι ότι δεν γυρνάει τόσο πολύ στο παρελθόν και στη Γερμανία του Χίτλερ, αλλά επικεντρώνεται στα βασανιστήρια που έκαναν οι Ναζί στους Εβραίους της Ελλάδας και της Θεσσαλονίκης γενικότερα. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι η Ελλάδα δείχνει σαν να μη θέλει να τιμωρήσει τους υπεύθυνους για την κατοχή και τα βάσανα της χώρας. Άλλωστε στο σημείωμα του συγγραφέα που παρατίθεται στο τέλος του βιβλίου, όσοι θεωρήθηκαν υπεύθυνοι για τα δεινά των Εβραίων της Θεσσαλονίκης έζησαν ζωή χαρισάμενη, μακριά από φυλακές και στερήσεις. Δεν είναι περίεργο λοιπόν που ο συγγραφέας κατηγορεί τους Έλληνες για τη βραχεία μνήμη που έχουν. Από την άλλη ο ήρωας φαίνεται πολύ ευαισθητοποιημένος με το θέμα και παρόλο που θα ήθελε να απομακρυνθεί από όλα αυτά και τη ζωή του επιθεωρητή, φαίνεται πως προτίθεται να αποκαταστήσει το δίκαιο. Τι κρίμα που δεν θα έχουμε την ευκαιρία να διαβάσουμε μια τέτοια ιστορία με τον αγαπημένο μας ήρωα. ( )