Solaris es un planeta vivo, no en el sentido de que albergue seres vivos, sino que el propio planeta es un ser vivo. Vivo e inteligente. Pero su inteligencia es tan distinta de la humana que durante mucho tiempo se dudó de ella. Y, desde que los humanos llegaron allí un siglo atrás, no se ha podido establecer un contacto que podamos llamar tal. Está formado por una especie de océano gelatinoso del que surgen de vez en cuando estructuras inmensas, incluso algunas que se pueden considerar más o menos "tierra firme", que luego desaparecen sin dejar rastro y nunca se repiten, aunque los científicos humanos tienen su pequeño catálogo de modelos. De hecho, Lem dedica muchas páginas a ilustrarnos sobre la "solarística ", al estilo de Borges, sin que todos esos párrafos parezcan significar nada para el desarrollo de la acción. Es una de los muchas referencias literarias y filosóficas que tiene la obra y que constituyen su principal atractivo.

La otra característica perceptible del planeta es que, de algún modo, parece penetrar en lo más profundo de la mente de los humanos que se le acercan y reconstruye lo que tengamos allí como si fuese real. Al protagonista, Kelvin, se le aparece así su mujer, muerta años atrás, y esta recreación no es un fantasma, porque es de carne y hueso y evoluciona desde una especie de muñeca casi tonta a un ser sensible y con su propia personalidad, distinta de la mujer real. Kelvin está en la única estación de observación que los humanos tienen allí, junto con otros dos científicos de los que sabremos muy poco, porque todos tienden a encerrarse en sus propias habitaciones junto con su propio acompañante. A estos acompañantes de los otros científicos apenas los veremos muy fugazmente.

Como digo, el principal atractivo de la obra es su carácter filosófico, basado sobre todo en la pregunta: ¿cómo podemos estar seguros de si hay o no vida inteligente cuando no podemos entender ninguna inteligencia que no se parezca a la humana? Solaris es inteligente porque, de algún modo, percibimos lo que hace, pero no podemos saber qué sentido tiene. La pregunta que queda es si existirá alguna otra forma de inteligencia que ni siquiera podamos percibir en absoluto. O, incluso, si nos deberían importar esas inteligencias desconocidas. Junto a esto, tenemos reflexiones sobre el poder del amor o de los sentimientos en general, y hasta sobre los efectos del aislamiento. En fin, una gran novela, en mi opinión, bastante por encima de la media de la ciencia ficción. ( )

Got it much better than the movie, although I can appreciate now what the movie was trying to do (somewhat successfully even). Respect Clooney for a damned good attempt, even a good movie given a little context. The unintended tormenters bit was fascinating, the descriptions of geological phenomena less so. ( )

Ik snap niet dat dit tot nu toe altijd aan mijn aandacht is ontsnapt. Dit moet zowat het oerboek van de moderne sciencefiction zijn. En dan bedoel ik niet de voorloper, want dan kan je teruggaan naar de Romeinse Griek Lucianus, de onvermijdelijke Jules Verne of de Brit Olav Stapledon. Neen, voor zo ver ik kan inschatten is Stanislaw Lew de eerste die vooral de beklemming van ruimtereizen tastbaar wist te maken, je weet wel, dat beeld dat sindsdien constant opduikt in science fiction-films: klinische ruimtes, badend in de absolute stilte en gekleurd door een onbestemde dreiging. Het is prachtig hoe Lem dit schetst.
Aan de basis ligt uiteraard de erg dynamische plasma-oceaan rond de planeet Solaris, met zijn voortdurend veranderende grillige vormen en zijn vermogen om blijkbaar gedachten, herinneringen en beelden van de bezoekende ruimtereizigers vorm te geven. Lem verliest zich misschien af en toe wat te veel in de beschrijving van die merkwaardige fenomenen (ze komen veel beter tot zijn recht in een film). Maar daar staat tegenover dat hij een filosofische onderlaag geeft die er mag zijn: hoe gaan we om met een realiteit die we niet begrijpen? De auteur focust vooral op hoe wetenschappers proberen vat te krijgen op de bizarre fenomenen, in een opeenvolging van theorieën, speculaties, stromingen, enz. gespreid over tientallen jaren. Ik vind het fenomenaal hoe Lem erin geslaagd is de kronkelwegen, de beperkingen en de kracht van de wetenschappelijke benadering in de verf te zetten.
Een tweede belangrijke onderlaag is minstens even essentieel, namelijk hoe we als mens omgaan met onze meest verdrongen gevoelens en herinneringen, want het zijn blijkbaar vooral die die door Solaris worden opgeroepen en fysiek vorm gegeven. De tragische liefdeshistorie tussen Kris Kelvin en zijn vrouw Harey, en vooral de zelftwijfel van de gekloonde Harey grijpen zeker aan, al vind ik die iets minder geslaagd dan de filosofisch-wetenschappelijke onderlaag.
Lem legt uiteindelijk de vinger op één van de meest essentiële dilemma’s van ons bestaan, zowel individueel als collectief: kunnen we aanvaarden dat de realiteit buiten ons (is die echt buiten ons?) misschien helemaal geen patroon, logica, of rationaliteit heeft? Knap gedaan. ( )

Its one of those classics that you always hear mentioned and talked about as something influential, I always expect this kind of book or movie to have a size to it, a sense of large scale, and its always so surprising when its not. I didn't anything about it, havent seen either movie, and its intimacy and smallness of scale made it feel like a book I discovered in the back of a library instead of it being a pillar of the genre.

I love when an artist (author, writer, music etc) creates something that feels like it was exactly what they wanted to make, that isn't bound by popular conventions or genre, or constricted by the money. This kind of creation is always unique and interesting, it also means that there will be chapters in the book that are so fucking boring and out of place, there are chapters in the middle and at the end of this book that feature the protagonist going to a library and reading about the fake research history of this fake planet. I love lore, and worldbuilding, but it needs to be slow and incremental, dotted throughout the plot that I'm actually engaged with, not a sudden 15 page chunk of information about mimoids and symmetriads and asymmetriads. this is the other issue with how Lem wrote this expostion, he gets to a point where there is too much detail for it be interesting or for me to really take any of it in, It takes away from such an ethereal and esoteric setting, information overload ruins that feeling partially, especially if you need to visualise everything you read like me, it will make for a slower read.

I get the impression that Stanislaw Lem was a nerdy man who was obsessed with history, especially science history. Maybe because of this and the time and place he grew up in, women didn't appear as complete human beings to him, and I'm not saying that because the women in Solaris are literally objects to the main created for the main characters, but because that is purpose they serve. Sometimes when I'm reading or watching something, its easy to forget that people and events don't just happen like they do in real life, I have to remind myseld that every character and every action was a descision made by the author, so when this mans wife who died at 19 comes back to him 10 years later without aging a day and the only thing she wants to do is be near him, thats a bit strange, but not horrible, just something to think about. Also the first woman you see in the book is black and the only reason I know that is because she is introduced as a "negress". not necessary and weird.

I read solaris and it will be a long time before I read it again if I ever do, because it's one of those ones that leaves and impact as soon as close it, and impact that would be lessened by coming back to it. I think it was beautiful, and it took me to a beatiful place, Lem can be so visual in the world that he constructed. There is a feeling of a history and a world that is so much larger than one person, and larger than one person could normally comprehend and i think that the book, especially the last few chapters, is about coming to terms with something so overwhelming, and it has helped me come to terms with that a feeling a little more then I was able to before solaris. ( )

Worth reading for the concept of the 'ocean' but a bit dated with some of the tech and language. ( )