Magnificent! ( )

> La Maison du silence, par Orhan Pamuk. — Le prix Nobel Ohran Pamuk nous éclaire sur l'histoire complexe et tourmentée de la Turquie.
Au bord de la mer, dans la "maison du silence" - où l'on ne communique guère entre les générations - une famille se retrouve chaque été à l'occasion des vacances. Dans ce huis clos, le Nobel 2006 mêle des personnages très différents tout en multipliant les flash-back pour dérouler l'histoire complexe et tourmentée de la Turquie - la chute de l'empire ottoman, la proclamation de la République, les coups d'Etat militaires, les assassinats politiques et, peu à peu, la montée de la violence. Un très beau récit pour comprendre le présent à la lumière du passé, dans un pays sans cesse tiraillé entre tradition et occidentalisation.
—L'Express

La novantenne Fatma, insieme al nano Recep, figlio illegittimo del suo defunto marito, vive ancora nella austera e silenziosa casa affacciata sul mare, ormai cadente, in cui si trasferí con il suo sposo – un medico fallito, attivista politico e alcolista – quando decisero di abbandonare Istanbul agli inizi della rivoluzione del 1908. Altezzosa e bisbetica, Fatma trascorre i giorni e le notti assorta nei ricordi, a rodersi in un cupo sentimento. Ogni estate i suoi tre nipoti vanno a trovarla per un breve soggiorno: Faruk, il maggiore, Nilgün, affascinante studentessa progressista, e il giovane Metin che vuole emigrare negli Stati Uniti. Per motivi diversi tutti e tre desiderano che la nonna venda la casa.
Attraverso i ricordi di Fatma, Recep e le opinioni dei nipoti, Pamuk disegna gli ultimi anni di storia del popolo turco fino ai giorni del golpe militare di Evren, parlando della ricerca delle radici, della necessità di un cambiamento sociale e del difficile equilibrio tra tradizione e influenze occidentali.

Silent House, by Nobel Prize in Literature winner, Orhan Pamuk, is a dramatic and detailed story of a Turkish family bound by a dark history beginning in Cennethisar, a former village near Istanbul.

The novel is driven by its characters more so than its plot through a series of stream-of-conscious, inner forms of dialogue that recall sporadic memories and reveal the characters’ deeply rooted biases and fears.

There is Recep Efendi, a 55-year-old dwarf who resides in the Darvinğlu mansion as a servant and loyal caregiver to Fatma Karatash-Darvinğlu, a 90-year-old, bedridden grandmother whom he refers to as Madam.

And Fatma Darvinğlu , herself, a devout, religious, upper class woman whose age and obstinate beliefs chiselled her into a cold, proud, and bitter woman who punishes those around her due to her grief and disappointment in love, marriage, righteousness, and the inauthenticity of the modern world, which she misunderstands, fears, and loathes.

The two of them together, await the arrival of her now grown grandchildren for their annual summer visit at Shore Avenue, No. 12, Cennethisar: Faruk, recently divorced and an associate professor and avid historian whose love for the Gezbe archives and its contained past inspires him to want to write a story of no obvious connections or interpretations; Nilgun, a beautiful woman whose warm affection, intelligence and leftist beliefs bring her unwanted attention and danger; and Metin, who considers himself the most practical of his siblings and an intelligent tutor of mathematics whose talent to multiply any pair of two-digit numbers in his head ostracize him from his pretentious group of friends.

As the story slowly unravels, the reader learns about the grievances caused by Fatma’s ambitious and high-strung husband whose sole obsession to write and publish a scientific encyclopedia drives his marriage and finances to the ground.

This hunger for knowledge is eventually passed down to their son, Doğan, who aspired to be more like his father, became a direct administrator in the east, and signed up for politics. Much to Fatma’s opinion and dismay, like his father, he intrinsically felt responsible “for all the crimes and sins and injustice in [the] world,” at which point she wished he didn’t feel that way so that he would listen to her instead and not suffer, nor be agitated.

To read the rest of my review, you're more than welcome to visit my blog, The Bibliotaphe Closet:

http://zaraalexis.wordpress.com/2013/02/01/book-review-silent-house-by-orhan-pam...

Zara @ The Bibliotaphe Closet
http://zaraalexis.wordpress.com
@ZaraAlexis on Twitter ( )

Sessiz Ev'de Orhan Pamuk, dağılmakta olan bir ailenin hikâyesi üzerinden Cumhuriyet ve modernleşme tarihimizin barındırdığı gizli çatışmaları ve şiddeti araştırıyor. Orhan Pamuk, yayımlanışından otuz yıl sonra bu yeni baskıda romana bölüm başlıkları koydu ve anlatıdaki bazı tekrarları ayıklayarak kitabı yeni okurlar için daha okunaklı hale getirdi.

Biri tarihçi, biri devrimci, biri de zengin olmayı aklına koymuş üç torun İstanbul yakınlarındaki Cennethisar kasabasındaki evinde babaannelerini ziyaret ederler. Dedelerinin yetmiş yıl önce siyasi sürgün olarak kasabaya geldiğinde yaptırdığı bu evde bir hafta kalırlar. Bu sürede, babaannelerinin doksan yıllık anılarla yüklü geçmişi ağır ağır aralanırken, dedenin Doğu ile Batı arasındaki uçurumu bir çırpıda kapatacağını sandığı büyük bir ansiklopediyi yazışı hatırlanır. Evde sessiz gözlemleriyle kuşaklar arasında köprü kuran tanıklar, bahçe duvarlarının ötesinde ise aile ile ilgilenen tutkulu gençlerin hareketleri vardır. Orhan Pamuk'un ikinci romanı olan Sessiz Ev, yayımlandığında büyük heyecanla karşılanmış, pek çok dile çevrilmiş ve ödüller almıştı.

"Pamuk'un gençlik dönemi şaheseri..."
-New York Review of Books-

"Önemli sorular soran değişik bir kitap - hem klasik hem modern. Çehov'un Vişne Bahçesi'ni hatırlatıyor."
-Le Monde-

"Orhan Pamuk, gerçek bir romanın işareti olan dilsel bir yoğunlukla, değişik açılar ve perspektiflerden bir olaylar dizisi kuruyor: Renkler, topografya, imgeler, zengin ayrıntılar..."
-Abidin Dino, Le Monde Diplomatique-