Dit is een echt rollercoasterverhaal: de protagonist, Pietro Balladini, tuimelt van de ene verrassing in de andere, alle zekerheden in zijn professioneel en privé-leven storten in elkaar. Dat geeft uiteraard vaart aan het verhaal en geregeld ook amusement. Maar zoals de meeste rollercoasters soms over het randje gaan, gaat deze wel helemaal de dieperik in. Geregeld had ik de neiging om het boek dicht te slaan omdat de wendingen toch wel heel ongeloofwaardig overkwamen, of er te dik oplagen. Maar ik bleef voortlezen, en in het tweede deel verminderde de frenetiek wat en was het geregeld zelfs glimlachen om alweer een geheim waar de arme Pietro bij uitkomt en dat het zicht op zichzelf andermaal veranderde.
Dit boek riep herkenning op. Enkele passages deden me heel erg denken aan ‘In de ban van de vader’, één van de vroege werken van Veronesi, met vooral de zelfreflexiviteit van het hoofdpersonage, zijn schrik voor zijn vader, en de passage met de welwillende reus die hem helpt. Maar wat ik niet snap is dat Veronesi dezelfde hoofdfiguur genomen heeft als in ‘Kalme Chaos’, want Pietro is in dit boek echt een hele andere man, en het verband met wat 8 jaar tevoren gebeurd is, is amper relevant. Dan nog iets over de stijl: die deed me bijwijlen wel iets te veel aan Javier Marias denken, die combinatie van oeverloze, door elkaar lopende gedachtenstromingen met heftige actiescènes; het kan misschien een hulde zijn van Veronesi aan de Spaanse grootmeester (hij citeert hem ook 1 keer expliciet), maar het komt toch dicht bij plagiaat.
Dus heel gemengde gevoelens bij dit boek. De eerlijkheid gebiedt me wel te vermelden dat de slotscène, waar de ontlading volgt en Pietro tot dieper zelfinzicht komt, dan weer wel kon bekoren; hier zitten we echt weer in het spoor van ‘Kalme Chaos’. Maar de voorafgaande rollercoaster was er voor mij dus toch iets te veel aan. ( )

A story about a guy (Pietro Paladini, protagonist in [Kalme Chaos]) who's life falls to pieces after some events, partially outside of his will, partially not wanting to know, not willing to see. But does it really falls to pieces? Or do the pieces actually come together like they never did before?
Veronesi wrote this "sequel" to [Kalme Chaos] because he was surprised, so did he tell himself on the occassion of a visit to Brussels bookshop Passa Porta, that 95% of the people only saw one aspect of Paladini's character or behaviour in that book. And he wanted to explicit the other side.
Now, this seems far fetched for me, it really looked as a kind of marketing stunt to promote this new book, but that was maybe because i myself was also so sucked into the "standard" recognition of the Paladini character.
Anyhow. This [Zeldzame Aarden] is a very nice book, at the start it looks like a mixture of the absurdity typical for [[Niccolo Ammaniti]] mixed with some cheap Italian action movie, but slowly it evolves towards the possible double twists, double layers, and certainly possible double interpretations that are so strongly present in other books by Veronesi. (see [XY] as best example)
Read this book: it contains again some very beautiful written passages, the end of the book is incredibly strong, it made me think about my own life and the people around me and it leaves you in astonishment: do we ever really know who we truly are? ( )

Ik kan me grotendeels aansluiten bij de bespreking "deklerk". Wie zoals ik Kalme Chaos en Zeldzame Aarden kort na elkaar leest, ondergaat toch een licht schokeffect. De erg reflectieve toonzetting van het eerste boek lijkt in het tweede helemaal zoek. Pietro Paladini krijgt de meest uiteenlopende gebeurtenissen over zich heen. Bij momenten dacht ik een soort thriller te lezen te krijgen. Maar Veronesi toont andermaal zijn meesterschap in het beschrijven van de complexe innerlijke wereld van mensen. Erg mooi hoe hij met het voor mij tot dan onbekende begrip "zeldzame aarden" een diepere betekenis en meerwaarde weet te geven aan alles wat Pietro in zijn leven kreeg voorgeschoteld. Weerom grote klasse. ( )

In het vervolg van “Kalme chaos” raakt Pietro Paladini verstrikt in een aantal gebeurtenissen waardoor hij de controle over zijn opnieuw opgebouwde bestaan dreigt te verliezen. Hij wordt bedrogen door zijn compagnon en raakt vervolgens verstrikt in gebeurtenissen die zowel hilarisch als absurd zijn . Zijn dochter verlaat hem en gaat bij de zuster van haar overleden moeder wonen.

Veronesi heeft al eerder bewezen dat hij een meesterlijk schrijver is, en maakt dat ook in dit boek volkomen waar. De over elkaar buitelende gebeurtenissen worden op een bijzonder knappe wijze beschreven. De passage -bijvoorbeeld- waarin hij de situatie beschrijft hoe een kind met de vingers tussen een deur is geklemd, is in alle gruwelijkheid een parel van vertelkunst. En zo zijn er nog meer.
Het boek is op een bijzondere manier spannend en meeslepend.
Verrassend is echter dat ook in dit boek de soevereiniteit van zijn dochter Claudia, uiteindelijk de gehele roman zal gaan dragen met haar invulling van het begrip “Zeldzame Aarden”. ‘Het winnen ervan heeft vernietiging van de mineralen, waarin ze verpakt zijn, tot gevolg. Wanneer je het in handen hebt, bestaat het solitaire niet meer’. Overkomt dat ook mensen wanneer ze iets ervaren wat hun leven uniek maakt, zoals liefde of kunst ?
Het thema is hiermee blootgelegd, en Veronesi heeft er een indrukwekkende roman omheen geweven.
Klasse ! ( )