The Young Bride: A Novel (vuoden 2016 painos)

The author (and translator's) use of language is very nice, but a couple of idiosyncratic things about the book caused me to struggle with it a bit. First, the author persisted in changing narrative perspectives (third to first person) at random times, and even to different first person perspectives -- without warning the reader that it was happening. Second, there seems to be a bit of a sub-story about the author himself (not sure if it's actually true), that is mixed in with the main story. The way it jumped back and forth caused some narrative steam to be lost. Both of these significantly interfered with the flow and reading enjoyment of the book. ( )

853.914 BAR

Arriva la sposa giovane e lo sposo non c'è. Comincia un'attesa che coincide con la magia dell'educazione alla bellezza, all'erotismo, all'intelligenza dei sensi. La sposa giovane, la ragazza che ha fatto la solenne promessa di unirsi in matrimonio con il figlio. Il figlio però non c'è. E in Inghilterra, a visitare opifici tessili. Il maggiordomo modesto si aggira, esatto e cristallino come la sua lingua non verbale, a garantire i ritmi della comunità. Lo zio agisce e delibera dentro la nebbia di un sonno che non lo abbandona neppure durante le partite di tennis. La figlia porta la sua bellezza dentro un corpo di storpia.

This novella begins promisingly with an account of how the hours and the days pass in a mansion inhabited by some archetypes who are quite eccentric, and then moves on to a poetic episode of erotica. There the fun stops for a while; the lyrical passage of the days deteriorates into an excruciating description of a series of incongruous packages which arrive at the house, and the erotica is gone for quite a while. Though it's easy from the cover to think that one is going to be immersed in eroticism, it must be said that the erotic episodes are rather drowsy by the standards of Anglophone readers who are used to more rough-and-tumble stuff. The book's strengths are its occasional deployment of magic realism and when it sets out to, as mentioned, describe the passage of time. A mixed blessing is the eponymous narrator's usage of a mix of first- and third-person narrative which is striking when not confusing. The author makes little effort to flesh out his characters or bother with a plot, especially a plausible one. The author, especially toward the end, feints toward a theme of the process of authorship, but this idea was too oblique for me to see what he was trying to get at. This is an appealing book in many ways, but it will not please traditionalists. ( )

Het heeft even geduurd voor ik mijn mening had opgemaakt of ik dit boek nu goed vind of niet. Dat zegt al iets. Het begint al met de titel: de jonge Bruid, in het Italiaanse La Sposa giovane, is duidelijk een vette knipoog naar één van de Italiaanse klassiekers, de eerste grote Romantische roman uit de 19de eeuw, De Verloofden (I promessi sposi) van Manzoni. Dat is al meteen de lat hoog leggen, of toch tenminste doen alsof.
De setting waarin Baricco het verhaal plaatst is op zijn minst ook intrigerend: een burgerlijk gezin met een ongenaamde Vader, Moeder, Dochter, Zoon en Oom, en een stokoude bediende, Modesto, die dus wel een naam draagt. Het intrigerende is dat dit gezin het “perfecte leven” lijkt te leiden: alles is tot in de puntjes geregeld en iedereen kent zijn plaats; maar al vlug klinken er alarmbellen door in het relaas: de familie heeft een obsessie voor de komst van de avond en nacht, want het blijkt dat alle vroegere telgen ’s nachts overleden zijn, nooit overdag; elke ochtend is de opluchting zo groot dat er wel extra aandacht wordt besteed aan het ontbijt (dat tot 3u in de namiddag gerokken wordt), en om dezelfde reden blijken ook boeken in het gezin verboden, want “er is geen nood aan palliatieve middelen” (als sarcastische opmerking kan dat tellen).
Dan komt plots de Verloofde opdagen: een 18-jarig meisje, helemaal afgereisd uit Argentinië, want 3 jaar tevoren heeft ze het hart veroverd van de Zoon van de familie. Probleem: de Zoon zit in nu in Engeland, of tenminste, dat denkt men toch, maar geen nood, hij zal elk moment terugkeren. Op dit punt van het verhaal is de auteur (Baricco?) zelf al enkele keren in beeld gekomen in discussies met vrienden over wat hij aan het schrijven is, en voor de aardigheid wisselt hij af en toe het 3de vertellersstandpunt met het perspectief van de Verloofde zelf, gewoon voor de fun.
Wat volgt is een bizarre opeenvolging van vrij expliciete erotische scenes, waarbij de ‘inwijding’ van de Verloofde centraal staat, een inwijding die zowel de Zus, de Moeder als de Vader op zich nemen. Op zijn minst een vreemde bedoening. Intussen blijft het wachten op de Zoon, of liever, wordt het twijfelachtiger dat die Zoon ooit komt opdagen. De uitkomst ga ik uiteraard niet verklappen, en eerlijk gezegd, die lijkt er ook niet zoveel toe te doen.
Wat wel van belang is, is dat Baricco of tenminste de vermoedelijke auteur van dit schrijfsel opnieuw enkele keren ten tonele verschijnt, op een bepaald moment zijn bijna afgewerkte manuscript van dit boek kwijt blijkt te zijn, en het dan maar uit het hoofd in snel tempo opnieuw op papier zet. Of ook: geregeld blijven erg bizarre scenes opduiken, zoals die van de Oom (die niet echt een oom blijkt) die al slapend voor de Verloofde een exquis diner maakt en opdient. “Il faut le faire”, zeggen de Fransen.
Om maar te zeggen: Baricco lijkt meer dan ooit zijn best te hebben gedaan om de lezer duidelijk te maken dat een schrijver er wel degelijk toe doet in de literatuur, en dat – als hij er zin in heeft – hij gewoon de meest buitennissige dingen op de lezer mag loslaten, die moet zich maar schikken en het verhaal slikken. Misschien is dit een late wraakoefening op al die literatuurexperts die de auteur als niet relevant hebben uitgeroepen.
Persoonlijk heb ik het echt niet voor dit soort virtuoze postmodernistische experimentjes; ik heb daar gewoon geen boodschap aan. Maar het woord virtuoos is wél op zijn plaats: Alessandro Baricco kan een stukje schrijven en kan – als hij wil – de meest briljante scenes neerzetten (in een prachtig Italiaans trouwens). Dus hou ik het lafweg op een gemiddelde score. ( )