Fragment:
Wij vertellen en schrijven elkaar vaak verhalen over uit de hand lopenden dronkenschappen, over feesten zonder happy end, over de gruwelen van de morning after. Dat moet een betekenis, een bedoeling hebben, maar welke? Al meer dan twintig jaar ben ik geobsedeerd, gefascineerd door het volgende gegeven: als de mens al duizenden jaren de beschikking heeft over zo'n verfijnd multifunktioneel instrument als het brein - een instrument dat hem opzichtig onderscheidt van alle andere, grotendeels weer uitgestorven of uitgeroeide schepselen die de aarde heeft voortgebracht, waarom heeft hij dan al evenwel al die jaren de behoefde dat unieke brein, die uiterst bruikbare geest periodiek te verdoven, te verwarren, te verminken, te'stimuleren', te 'verruimen' (wat ook vormen van verminken zijn) tot een kunstmatige roes of slaap te dwingen? Drank, opium, noem maar op: het zijn middelen uitgevonden, opgespoord door de menselijke geest die diezelfde geest moeten bedwelmen of zelfs tijdelijk dienen uit te schakelen. De cultus (barbaars bierdrinkers, Griekse en Romeinse wijnslempers, Zuid-Amerikaanse cocabladerenkauwers, Chinese opiumsnuivers, Arabiese waterpijplurkers) varieerde van land tot land en veranderde door de eeuwen heen, maar met dat groepsgewijze, luidruchtige drinken van ons in en kroeg zijn wij de rechtstreekse afstammelingen van al die hardnekkige roeszoekers van de afgelopen pakweg zesduizend jaar...Aangezien we niet weten waar we vandaan komen, noch waar we op afstevenen, kan iedereen tenzij hij overal de hand van God in ziet, even legitiem de gekste en de meest spekutalieve dingen over de mens beweren. Op sommige dagen zie ik de mens als een uit de hand gelopen experiment, of laat ik zeggen: als het voorlopige resultaat van en experiment dat volkomen onbedoeld en blind werd uitgevoerd, een experiment dat aan zijn lot werd overgelaten. p 56-57

Vrij vertaald: het leven is een hoogst provisoriese aangelegenheid. Een kwestie van gelijk ergens je tenten op te slaan. levenslang kwartier maken - als voorbereiding op het eigenlijke leven, maar het 'eigenlijke leven' breekt nooit aan. Hoe kan het dan ooit 'onze' tijd zijn? Iets zeggen. Hier iets tegenover stellen. Het leven is niet kort, ook jij bent een schier oneindig lange weg gegaan. Het leven is niet kort, het is inclusief die lange, lange voorbereiding, wanneer we nog niet bewust bestaan, maar een soort van kollektieve leertijd moeten doormaken, een leertijd die de geschiedenis omspant, de opeenvolging van beschavingen, alles wat ons wordt overgelverd, wat voorgangers ons bereid en ingericht hebben...dat is allemaal het leven. Pas nadat we die jeugd achter de rug hebben, worden we geboren, op hoge leeftijd dus. Om te kunnen leren wat we in het begin van onze prille ouderdom nog te leren hebben, is de voorafgaande jeugd, die zich over vele eeuwen uitstrekt, noodzakelijk, wanneer er nog geen lichaam is om af te beulen... Wat wij leven noemen, is niet meer dan het staartje van het leven. p 84

Buiten woedde de zomerdag. het licht sprong trampoline op een parkeerplaats vol verhitte autodaken. p 123

'Als een verschrikte kip', zou zou ik hem later tegenover mijn broer beschrijven, en precies zo zat hij rechtop in de kussens met alle verschuldigde eerbied: als een verschrikte kip. De magere nek op de smalle schouders, de scherper geworden neus, het losse vel onder zijn kin, rechtopstaand haar...zelfs de verkrampte, opgetrokken poot van een gealarmeerde kip ontbrak niet: hij hield er een kam in. p 40 ( )