Deze ontwikkelingsroman vertelt weinig over veel, en veel over weinig. De lezer wordt ondergedompeld in een veelheid van impressies en gaandeweg zullen de karakteriseringen van de belangrijkste personages imponeren, maar toch blijft een samenhangend verhaal achterwege. Je leest naar een synthese, maar die blijft uit.
Totdat……….

‘Hij (Abel, de hoofdpersoon) kreeg zin om te schrijven. Hij pakte een schrift, legde het op zijn knie en wachtte op een eerste zin. Een uur later had hij iets geschreven. Nu was er wel iets gebeurd, nu was hij ergens geweest waar hij nooit eerder was geweest, in een andere wereld. Met tegenzin haast keerde hij terug in de leunstoel, op de rode ribfluwelen kussens, in zijn kleine kamer.
Hij was gaan schrijven over een jongen die hij op het uiteinde van een paalhoofd zag zitten, niet zoals hij er had gezeten, met bungelende benen, maar in lotuszit. Het was eigenlijk niet mogelijk om er zo te zitten, want de paal was er te klein voor. Maar hij had besloten om het mogelijk te laten zijn, want het leek essentieel, de lotuszit van die jongen.’………….
'Het was eigenlijk geen verhaal, want er gebeurde niets. Het stelde hem teleur dat hij niet meer tot stand had gebracht dan dit: een verhaal dat geen verhaal was.’

Feitelijk is deze alinea de sleutel tot het verhaal en de kern waaromheen de roman is gecomponeerd.
Het resultaat mag er zijn. Zeker wie in de jaren veertig van de vorige eeuw is geboren, zal veel herkennen.

Enfin, er valt er veel te zeggen over dit boeiende en imponerende boek. Mij stemde het somber omdat ik die verhullende duisternis van die jaren van ommekeer, nog goed herinner. ( )

Het heeft géén plot, wel een oneindig aantal details, toch leest het als een trein. De Jong zit zijn personages fantastisch dicht op de huid en brengt in elke paragraaf een spanningsboog: zal iemand knappen, zijn verlegenheid overwinnen, in een conflict verzeild raken? En ondertussen rijzen niet alleen de personages, maar ook hele regio's en tijdvakken in 3D op, alsof je ze aan kan raken. ( )

Deze grote ' Bildungsroman' van Oek De Jong heb ik met bijzonder veel plezier gelezen. Abel Roorda, kind en adolescent, wordt groot binnen een oer Nederlands gezin in de vijftiger en zestiger jaren,. Meer dan de nogal irritante Abel bezorgt de kleine wereld van het gezin en zijn omgeving de charme aan het boek. Bijzonder ingrijpend en ontroerend is het beeld van de moeder, Dina, een gevoelige vrouw die wegkwijnt in de relatie haar wereldwijze man, die elke vorm van empathie ontbeert.
Maar het zijn het vooral de landschappen die het boek krachtig maken.. Het naoorlogse Amsterdam, het stugge Friesland met zijn meren, de Franse Finistère kust en vooral Zuid-Beveland, waar de schrijver opgroeide. Prachtig roept De Jong de Zeelandse sfeer op wanneer hij schrijft over het Sas aan de Oosterschelde, de boulevard in Vlissingen, de Walcherse kust en Domburg.
De gevaarlijke schoonheid van de zee is daarbij alom tegenwoordig en een hoofdmotief van de roman. De hiernaar verwijzende titel 'Pier en Oceaan' komt van een doek van Mondriaan. ( )

Een lijvig boek, het eerste dat ik las van Oek de Jong. Het boek is indrukwekkend, soms langdradig, goed geschreven over de jeugd van Abel Roorda. Tijdsspanne vanaf het moment dat zijn moeder Dina zwanger is van hem totdat hij volwassen is en in Amsterdam gaat wonen. De stukken over Dina vond ik het meest boeien. Apart in het boek is de steeds maar dreigende sfeer zonder dat er veel gebeurt. ( )

Alomvattende roman over het volwassenworden van Abel Roorda tussen 1952-1971, met een voorspel over zijn verwekking-en daardoor al meteen een beeld van Amsterdam tussen 1945-1952. Niet alleen een "coming of age", maar ook een oproepen van Nederland na WO II, vooral dan het platteland en kleine stadsleven in Friesland (drachten) en Zeeland (Goes).En hoe de eenzelvige Abel snakt naar geborgenheid maar die keer-op-keer weer laat gaan,evenals zijn moeder-al heeft hij dan meer van zijn vader dan hem onbewust lief is. In de helderheid van de moeiteloos en schitterend-helder, in één keer te begrijpen, details roept hij heel veel herkenning op, ook als je-zoals ik-niet in een kleinsteedse plattelandsomgeving bent opgegroeid. Van de zuinige jaren vijftig naar het losbollige leven in de 60's, zonder dat het nu meteen losbandig wordt-alhoewel drank en drugs maken meer kapot etc.Geweldige leeservaring in de sfeer van Vestdijk's Anton Wachter en Reve's Frits van Egters. ( )