Het dwingend existentiële discours tussen de actoren, gebracht in relatief korte doch hoog intensieve, intentionele gesprekken, dit alles in het crescendo van een gestaag geïntensifieerd, aanzuigend en bijzonder poëtisch filmisch universum maakt Bela Tarr's filmoeuvre onnavolgbaar.
Werckmeister Harmonies, Damnation en Satanstango kan men herhaaldelijk en met veel genoegen bekijken, zoals ook Susan Sontag enthousiast poneerde. ( )