Evocatie van het leven van Pieter Gillis, een top-ambtenaar in het Antwerpen van begin zestiende eeuw. Gillis had intense contacten met humanisten als Erasmus en met Thomas More; hij wordt door More trouwens opgevoerd in zijn Utopia. Joris Tulkens vertelt zijn leven aan de hand van 11 fictieve brieven (al geeft hij in een voorwoord de indruk dat ze authentiek zouden zijn). Naast Gillis' liefde voor de schone letteren komt daarin vooral zijn ergernis over de vervolging van de lutheranen aan bod. Best verdienstelijk. ( )

De manier waarop de grote humanist en heilige Thomas Morus van zijn sokkel valt, is het belangrijkste wat ik me van dit boek zal herinneren. ( )

Als roman niet zo overtuigend, vooral vanwege de opzet: brieven aan Beatus Rhenanus steeds ter inleiding van een chronologisch verslag over een periode zo'n 10 jaar voor het schrijven van die brief. PG wordt gepresenteerd als gedesillusioneerde, stille ketter, zijn vriendschap met Erasmus heeft zo zijn keerzijden. Historisch wel leuk, zij het sterk gekleurd: gefocust op de 1e renaissance, de 2e zou dan later in de 17e eeuw komen, idee van Guido van Heeswijck [de noordnederlandse ontwikkeling aldus negerend m.i.] en de verschrikkingen van de antilutherij in die tijd. Het voorwoord van de auteur met fictieve vondstinfo waarin IJsewijn en Tournoy figureren is wel leuk, de noten achterin en nog andere zaken doorbreken de fictie teveel voor mij. ( )