Chris van der Heijden

Ik weet niet goed wat ik aan moet met dit boekje. De hoofdlijn van het betoog gaat over hoe relatief alles wel is, zeker als we het vanop een afstand bekijken. De auteur bouwt zijn verhaal zorgvuldig op, zij het met de grove borstel. Maar uiteindelijk komt hij uit bij een ode aan het geluid, de muziek en de stilte. Dat laat me met gemengde gevoelens achter: heeft Van der Heijden ons deelachtig willen maken van een midlifecrisis als historicus? Indien zo, waarom dan zo'n lange aanloop nemen? En bovendien: al die details, al die grillige wendingen van de menselijke geschiedenis doen er wel degelijk toe; hoe miniscuul ook, ze zijn wel degelijk de bouwstenen van het grotere geheel.… (lisätietoja)