Kirjailijakuva
5 teosta 20 jäsentä 2 arvostelua

Tekijän teokset

De bedrieger bedrogen (1999) 4 kappaletta
Café la Lune (1998) 3 kappaletta
Wisselbad (2000) 2 kappaletta
Scharrelhaan biecht (2008) 1 kappale

Merkitty avainsanalla

Yleistieto

There is no Common Knowledge data for this author yet. You can help.

Jäseniä

Kirja-arvosteluja

In het moeras van de drank; VLAMING JEAN PIERRE DUMOULIN DOET LITERAIR VERSLAG VAN EEN VERSLAVING

VERSLAAFDEN zijn stomvervelend voor hun omgeving. Op de enkeling na die van hen blijft houden, voelen de meeste mensen zelden medelijden met iemand die een kwaal heeft waaraan hij zelf schuld heeft....

ALEID TRUIJENS 22 mei 1998, De Volkskrant:
Wie in literaire vorm verslag doet van zo'n verslaving moet over een briljante overtuigingskracht beschikken. Hij moet de walging van de lezer overstemmen; iemand uit het 'zij'-kamp moet tijdelijk bentgenoot worden van de 'wij' aan gene zijde van de streep. Wij van de morsige ochtendkroegen, wij van de ontwenningskliniek, wij van de smoezen- en leugensfabriek. De lezer moet worden opgenomen in de naar het Middel snakkende bloedbaan van die ene ik-figuur; want deerniswekkende hunkeraars vind je op elke straathoek. Er zijn zulke romans geschreven over verslavingen. Svevo's Bekentenissen van Zeno is een van de mooiste, over een man die telkenmale zijn Laatste Sigaret rookt; in Nederland schreven August Willemsen en A.F.Th. van der Heijden overtuigend over drankzucht.

Jean Pierre Dumoulin, een Vlaamse debutant op leeftijd (geboren in 1947) - van wie we, om wat voor reden dan ook, te horen krijgen dat hij 'nog altijd gehuwd is met de bekende Vlaamse dichteres Patricia Lasoen' - heeft de drankverslaving tot onderwerp gemaakt van zijn roman Café la Lune, die op het eerste gezicht hoopgevende eigenschappen heeft. Onontkoombaar zitten we gevangen in het verkokerde blikveld van de zuiplap, de geschiedenis van zijn verloedering kent een echte plot, en de man heeft een aardige vrouw, zijn grote liefde (jawel, 'de dichteres'), die in hem blijft geloven. En niet in de laatste plaats: Dumoulin kan behoorlijk schrijven.

Beeldend, met een overdaad aan onsmakelijke details, beschrijft hij 'de paradox van onze begeerte': 'Het paradijs heeft nooit bestaan en wij trappelen ter plaatse en slepen onze lasten en draven rond als geile ezels.' De advocaat Pierre is 'een lichaam rond een holte dat steeds op zoek is naar vloeibare vulling zoals toearegs steeds op zoek zijn naar water in de woestijn en dan weer verder trekken, ook al hebben ze de oase gevonden, omdat het nu eenmaal zo is en ze verder moeten trekken. Er is geen keuze, er is geen terugweg'.

Geen keuze, dat maakt Dumoulin wel duidelijk. Anders had zijn ik-figuur ze gemeden als de pest, de zuur riekende drankholen waar 'wij' komen. 'Wij dragen dezelfde soort jasjes waar soms een knoop aan ontbreekt of die donkere kringen vertonen aan de ellebogen.' 'Wij' kotsen autostoelen en hotelbedden onder, wij slapen in onze eigen drek, wij meppen onze vrouw, negeren onze kinderen en slaan de huisraad aan diggelen. Onze kwaal heeft een echte medische naam, 'dipsomanie' (zie ook De tandeloze tijd). Dat betekent dat wij ons periodiek wekenlang onderdompelen in de drank. Wij komen af en toe eens thuis om dan even een flink potje te neuken en vervolgen onze eenzame lijdensweg. Wij komen elkaar weer tegen in het rokerige zaaltje van de kliniek en liegen tegen de welzijnswerker over onze vorderingen van die week. Wij zijn walgelijk, en we weten het. Maar wij kunnen er niets aan doen, arme wij.

Dumoulin slaagt er, na een intrigerend begin van de roman, niet in om de lezer naar de 'wij'-kant van het bestaan te trekken. Pierre blijft niet meer dan een schamele zuiplap, die ons blind voert waar zijn feilloze neus voor drank hem brengt. Na tientallen pagina's getuige te zijn geweest van zelfgezochte Verelendung en zelfbeklag heb je de neiging het voor gezien te houden. Weg uit dit boek, de frisse lucht in. Dat is jammer, want er is reden genoeg om Dumoulin als schrijver te verwelkomen. Zijn debuut doet verlangen naar een alcoholvrije opvolger, waarin hij zijn scherpe waarnemingsvermogen, soepele stijl en afstandelijke humor meer kans geeft.

Deze roman biedt ook verhaaltechnisch genoeg aanknopingspunten om van de ik-figuur een interessant personage te maken. Het blijft echter bij clichématig uitgewerkte aanzetjes. Aan het begin van de roman raakt de linksige advocaat verstrikt in kwade zaken; hij moet zijn door de drankboer aangevreten bankrekening nodig aanzuiveren. Hij laat zich in met schimmige zakenlieden, met malafide beleggingen in de grondstoffenmarkt en onroerend goed op de Bahama's, belandt ten slotte in de bak en moet de balie verlaten. Hij wordt nachtportier in een hotel, tot hij ook daar niet met zijn vingers uit de drankkast kan blijven, en vindt dan een desastreus baantje bij een incassobureau waarvoor hij veel moet reizen, zodat hij voortdurend in de olie is.

Als Dumoulin dit verhaal had gebruikt om Pierre' langzame ontreddering te illustreren, van half geloof in de oplichters tot bewuste medeplichtigheid, omdat hij zich langzaam had vastgedraaid in het bedrog, dan had dat de lezer bij het verhaal betrokken gehouden. Maar hij doet het wisselende beroepsleven van de drinker telkens af in enkele ongeïnspireerde bladzijden, en naar de precieze toedracht van het bedrog moet je raden. Voort moeten we, op zoek naar drank. Hetzelfde geldt voor de psychologische achtergrond, die Pierre meekrijgt. Het zat er al vroeg in, het stiekeme drinken van de fletse jongen die opgroeide in een benauwend kleinburgerlijk gezin met een dominante moeder. Het café van een tante is een schuilhut. En ook al doet de jongen het goed op school en verovert hij Laura, het mooiste meisje van de klas, zíjn scenario ligt vast.

Dat zijn grote liefde met hem trouwt, hem kinderen schenkt, hem al die verloederde jaren lang trouw blijft en hem thuis met open armen - onbegrijpelijker nog, met gespreide benen - verwelkomt, doet daar niets aan af. Dat moet ieder met de meest summiere kennis van de psychologie toch wel begrijpen. Want: 'Er was nooit een vader en zijn rustig gezag, er was alleen een moeder met dekens en hoestdrank en bescherming en leugenachtige verhalen. Ik ben voor eeuwig op de vlucht om niet ondergesneeuwd te geraken, alle vrouwen lijken op mijn moeder, niemand is mijn vader.' Tja, zo staat het in de boekjes. Maar van een roman mag je meer verwachten.

Net als in het echte leven van een alcoholist wordt in deze roman al wat afleidt van het grote hunkeren, de niet te lessen dorst, het grote zwelgen in wanhoop, afgedaan in een zijlijn. Dat is in theorie misschien een mooie literaire parallel, maar het werkt niet vanzelf. Dumoulin is er niet in geslaagd zijn ene drinker op te lichten uit het zompige moeras waarin hij met zijn kompanen vertoeft.

Aleid Truijens

Over 'Scharrelhaan':
Jean Pierre Dumoulin, ooit een succesvolle en uitermate intelligente advocaat, werd wegens misbruik van vertrouwen, schending van geheimhouding en valsheid in geschrifte gedwongen de balie te verlaten. Hij werkte dan vervolgens kortstondig als administratief medewerker bij een verzekeringsmakelaar, bij een antiekhandelaar, als nachtportier in een hotel en later als verkoper bij een incassobureau. Aanvallen van razernij en roekeloos gedrag ten gevolge van drankmisbruik begonnen zijn gezin echter steeds vaker te teisteren. Alcoholisme en escapisme werden een rode draad in zijn leven en zouden ook het leven van zijn vrouw jarenlang beheersen.?Voor zijn alcoholverslaving werd Jean Pierre Dumoulin herhaaldelijk opgenomen in klinieken en onderging hij de geijkte ontwenningskuren. Een exacte diagnose van zijn destructieve gedrag en zijn neiging om onaangekondigd de benen te nemen waarbij hij geregeld in de zelfkant van de maatschappij belandde, werd pas later en eigenlijk veel te laat gesteld. Uiteindelijk werd duidelijk dat hij naast alcoholisme ook aan een manisch-depressieve stoornis leed? Periodes van schijnbaar normaal gezinsleven en relatief succes werden afgewisseld met onophoudelijk alcoholmisbruik, geldverkwisting en nieuwe schulden, geweld en manisch vluchtgedrag, seksuele ontsporing en prostitutiebezoek. Hij werd directeur van een groot incassobureau in Brussel, maar ging voor die firma als crisismanager in Parijs wonen waar zijn drankgebruik een nieuw dieptepunt bereikte. Na een opnieuw vergeefse ontwenningskuur in een gespecialiseerde inrichting richtte hij zijn eigen incassobureau op waarvan hij anderhalf jaar later zijn aandelen verkocht om zonder enig teken van leven naar Spanje te vertrekken, zijn vrouw en vier kinderen in Belgie achterlatend. Hij verspilde er een klein fortuin en schreef er zijn eerste roman Cafe la Lune, een geromantiseerde autobiografie vol leugens en onwaarheden, die gunstige kritieken kreeg? In zijn nieuwe boek Scharrelhaan biecht Dumoulin nu voor het eerst onverbloemd de rauwe waarheid op over de kwelling van de bipolaire stoornis en de drankverslaving, en de onmacht en onkunde van de psychiatrie. Ook schetst hij treffend zijn collegas- medeverslaafden en hun therapeuten en het troosteloze leven in ontwenningsklinieken. De ondertitel Biecht moet dan ook niet lichtzinnig worden opgevat? De auteur heeft bovendien door het hele boek dagboek- notities en overpeinzingen van zijn vrouw en dichteres Patricia Lasoen geweven, en fragmenten uit haar ongepubliceerde roman De Silbermannaalden, getuigenissen die een schrijnend beeld oproepen van haar leven met een totaal losgeslagen man.. Scharrelhaan is het verslag van een wild versplinterd en verloederd leven, gekenmerkt door manische depressie en alcoholisme. Maar het is ook een heftige kritiek op de psychiatrie en de nutteloosheid van veel therapieen.Het is bovendien meeslepend en uitstekend geschreven.
… (lisätietoja)
 
Merkitty asiattomaksi
bellettrie | Jun 27, 2015 |
Dumoulin vervulde met dit boek geen van de verwachtingen die ik had na het lezen van zijn debuutroman Café La Lune. En ook de achterflap van het boek schiep te hoge verwachtingen met zijn belofte van "het verslag van een wild, versplinterd en verloederd leven, gekenmerkt door manische depressie en alcoholisme" en van "een heftige kritiek op de psychiatrie en de nutteloosheid van veel therapieën". Dumoulin doorweeft eigen dagboeknotities met fragmenten van een onuitgegeven roman van zijn vrouw, de dichteres Patricia Lasoen, en dat is wel een mooie vondst. Maar toch bleef Scharrelhaan voor mij al te zeer een lappendeken met soms al te doorzichtige would-be Bukowski allures.… (lisätietoja)
½
 
Merkitty asiattomaksi
rvdm61 | Sep 4, 2010 |

Listat

Tilastot

Teokset
5
Jäseniä
20
Suosituimmuussija
#589,235
Arvio (tähdet)
3.0
Kirja-arvosteluja
2
ISBN:t
5