Bernard Dewulf (1960–2021)

Vorig jaar las ik al zijn bekroonde Kleine Dagen, waardoor deze Jaargetijden wel heel herkenbaar was. Opnieuw staan verwondering en melancholie centraal, in stukjes die trivialiteit en diepzinnigheid met elkaar afwisselen. Je merkt dat de Dewulf die dit laatste boek schreef zeker 10 jaar ouder is: de stukjes zijn minder eenduidig en een ietsje minder sprankelend ook, maar dat wordt ruim gecompenseerd door een duidelijk grotere rijpheid, een meer gedragen kijk op het leven. Zijn plotse overlijden, kort na het inleveren van het manuscript voor dit boek verleent sommige stukjes over dood en vergankelijkheid onvermijdelijk een dramatischer gewicht, maar dat maakt ze daarom niet pregnanter. Het naschrift – ik vermoed toegevoegd door de uitgever – biedt een wel erg realistische, ontnuchterende kijk op het verdwijnen van iemand, hoe hard die ook gekoesterd is geworden.… (lisätietoja)

Tja, wat kan je hier over zeggen? Vertederend, fijnzinnig, ontroerend, en wat mij betreft vooral afschuwelijk herkenbaar. De ons veel te vroeg ontvallen Bernard Dewulf (1960 - 2021) schittert in het aanbieden van kleine vignettes, inkijkjes in zijn dagelijks leven. In dit boek zijn dat vooral inkijkjes in zijn vaderrol: de man die zijn kinderen ziet opgroeien, zich koesterend aan het wonder van elke dag, maar tegelijk voortdurend alert voor de stapjes en stappen die ze zetten, weg van hem. Hij vat het akelig juist in zijn laatste stukje: “er groeit een verte in hen waar ik niet zal zijn”. Waar afstand en loslaten de worstelingen van het moment zijn, loert onvermijdelijk melancholie en weemoed om de hoek. Dewulf is zo eerlijk zich daarvoor te excuseren. Hij wist het zo treffend te verwoorden.… (lisätietoja)