Mimis Androulakis

Καλύτερα να µην έγραφα την ιστορία αυτού του πράκτορα στο Κόµµα. Καλύτερα, καθώς, τριάντα χρόνια µετά, το 2013, τη µεγάλη χρονιά της κυβερνοκατασκοπείας, ένας νεµοστρόβιλος συµβάντων µε παρέσυρε πολύ µακριά, µέχρι τα άδυτα του κόσµου των µυστικών υπηρεσιών και τα σκοτάδια του Διπλού Ανθρώπου. Μακάρι να συνέχιζα να λέω την ιστορία του µ’ ένα ποτήρι κρασί σε µικρές συντροφιές. Έλα, όµως, που φοβάµαι µη χαθεί, µη δεν αποµείνει κανείς που να την έχει ζήσει από πρώτο χέρι και να µπορεί να την αφηγηθεί.

Ο Κόκκινος Κάβουρας βασίζεται σε µια πραγµατική ιστορία γραµµένη σαν παραµύθι.… (lisätietoja)

Ένα διαφορετικό βιβλίο από τον Μίμη Ανδρουλάκη. Απρόβλεπτο. Μέσα από πολλές ιστορίες και με αφηγηματικό τρόπο, ο συγγραφέας προσπαθεί να εντρυφήσει και να μεταφέρει στους αναγνώστες του ένα άλλο τρόπο σκέψης και προσέγγισης των πραγμάτων.

Από την προειδοποίηση κίνδυνου ενώπιον της χρεοκοπίας – που ήταν το θέμα των βιβλίων του τα προηγούμενα 5-6 χρόνια, – ο Ανδρουλάκης πέρασε σε ένα διαφορετικό θέμα. Οι προειδοποιήσεις του αγνοήθηκαν, η κρίση είναι εδώ, γελοιοποιώντας τις καθιερωμένες ιδεολογίες, ανατρέποντας χρόνιες καταστάσεις, και ισορροπίες, μεταβάλλοντας την ψυχική διάθεση των ελλήνων.

Αυτές ακριβώς τις ιστορικές μεταβολές της ψυχικής διάθεσης των ελλήνων εν μέσω κρίσης, προσπαθεί με αυτό το βιβλίο/αφήγηση να διερευνήσει ο Μίμης Ανδρουλάκης. Χρησιμοποιώντας τις παραλλαγές της συναισθησίας, μετατρέποντας τις ιδέες σε μουσικές και χρώματα, προσπαθεί να μας κάνει να συναισθανθούμε την τραγική κατάσταση μας και να μυηθούμε στο παράδοξο της ανθρώπινης κατάστασης σε αυτούς του ζοφερούς καιρούς.

Ο αρχικός ενθουσιασμός και η ανεμελιά, ακολουθείται από την μέθη και την ευφορία μέχρι που ξαφνικά έρχεται η τελική πτώση, ο φόβος, και ο πανικός. Είναι αυτά τα αισθήματα που αντικατοπτρίζουν την συναισθηματική κατάσταση των ελλήνων, που προσδιορίζεται από την ανυπομονησία, τον υπέρμετρο ενθουσιασμό, την νευρικότητα, και μια στείρα και αντανακλαστική αρνητικότητα.

Οι πρωταγωνιστές, της ιστορίας, ισχυρίζεται ο Ανδρουλάκης, ακόμη και «όταν δε συναισθάνονται την τραγική τους θέση, γίνονται παίγνιο περιστάσεων που τους ξεπερνούν, παρασύρονται από σφάλμα σε σφάλμα, παραγνωρίζουν τα «σημάδια» και τις προειδοποιήσεις»,………. «θαρρείς και υπακούουν σε ένα κρυφό κάλεσμα της Μοίρας στο δρόμο της καταστροφής.»

O Γ.Α. Παπανδρέου είναι το πρόσωπο της μοίρας, της τρόικα μοίρας. Είναι ό Ορέστης της ιστορίας, που θα σηκώσει όλα τα βάρη. Ο Ανδρουλάκης χρησιμοποιεί την αρχαιο-ελληνική τραγωδία για να προσεγγίσει με μεταφυσικό τρόπο την τραγική μοίρα του Παπανδρέου. Είναι ο εγγονός της ιστορίας, αυτός που θα πληρώσει τα λάθη των προηγούμενων γενιών, ο ‘καταδικασμένος’ να τα αλλάξει όλα.

Παρ’ όλο που ως ιστορία είναι γοητευτική, ομολογώ πως δεν με πείθει. Ο Γ.Α. Παπανδρέου, ήταν ένας από τους πρωταγωνιστές σε αυτήν την καταστροφική για την χώρα περίοδο; δεν ισχυρίζομαι ότι με την στάση του καθόρισε κάποιες καταστάσεις, σίγουρα πάντως αποσιώπησε, αγνόησε τα σημάδια, και ηθελημένα η όχι αποδέχτηκε πολιτικές συμπεριφορές που τώρα καταδικάζει. Αδυνατώ, να τον δω ως τραγικό πρόσωπο.

Πως όμως θα μπορέσουμε να ξεφύγουμε από αυτήν την άρνηση και τον μηδενισμό που μας σπρώχνει συνεχώς προς τα κάτω; Ο Ανδρουλάκης προτείνει μια «διονυσιακή μεταμόρφωση των αρνήσεων σε μια μεγάλη κατάφαση, σ’ ένα Ναι στο ένστικτο της ζωής» που θα καταφέρει να αλαφρύνει την ατμόσφαιρα, και να μετατρέψει μέσα από την διαδικασία της δημιουργικότητας και του νεωτερισμού «την οδύνη σε χαρά.»

Είναι ένα διαφορετικό βλέμμα στα ανθρώπινα πράγματα, ένα βλέμμα που «αναγνωρίζει τα όρια της πραγματικότητας αλλά δεν φυλακίζεται σ’ αυτά», είναι ένας εναλλακτικός πεσιμισμός που «καταστρέφει τις ορθολογικά κτισμένες ψευδαισθήσεις και συνάμα απελευθερώνει τη σκέψη στις κρυμμένες δυνατότητες της ύπαρξης.»

———-

Τι είναι λοιπόν η έβδομη αίσθηση;

Είναι «η ικανότητα του “μυαλού” να ανακαλύπτει το “αρχιμήδειο σημείο” απ’ όπου θα μπορείς να εξετάζεις και να ελέγχεις αντικειμενικά και ψύχραιμα τον ίδιο σου τον εαυτό.

Είναι μια συνεχής αναζήτηση, ένα πέρασμα από την αυταπάτη, την παθητικότητα, και την καθήλωση στην ενοχή, στην λύτρωση, την δημιουργικότητα και την στρατηγική σκέψη.

«Έβδομη αίσθηση σημαίνει να δοκιμάζεις τα υπάρχοντα “εργαλεία” ανάλυσης, για να δημιουργείς τα δικά σου κατάλληλα “εργαλεία” για κάθε συγκεκριμένη κατάσταση.» Είναι η ελεύθερη αναδιοργάνωση και ανασύνθεση γνώσεων, γεγονότων και εντυπώσεων που θα γεννήσει νέες πρωτοποριακές ιδέες και καταστάσεις.

Είναι ένας τραγικός ενθουσιασμός που μπορεί να οδηγήσει στην διάσωση της χώρας.

———

Κατάφερε ο συγγραφέας να εντρυφήσει και να μεταφέρει στους αναγνώστες του ένα άλλο τρόπο σκέψης και προσέγγισης των πραγμάτων;

Παρ’ όλο που σε κάποια σημεία –κυρίως στο πρώτο κεφάλαιο- το κείμενο μου φάνηκε φλύαρο, θα έλεγα πως ναι, ο συγγραφέας κατάφερε να μας μεταφέρει αυτήν την διαφορετική προσέγγιση. Επιπλέον, ο αφηγηματικός προφορικός τρόπος γραψίματος του Ανδρουλάκη, σίγουρα βοηθά στο να γίνονται σαφείς και κατανοητές κάποιες δύσκολες έννοιες στο ευρύ κοινό.

Δεν θα το χαρακτήριζα ως ένα από τα καλύτερα του Μίμη Ανδρουλάκη, – εξακολουθώ το πιστεύω ότι το Λευκό Kοτσύφι είναι το καλύτερό του, – είναι όμως αρκετά ενδιαφέρον και πιστεύω πως αξίζει να διαβαστεί όλο. Ελπίζω ότι ίσως γίνει για μερικούς η αφορμή να αναστοχαστούν την νέα πραγματικότητα, και έτσι να καταφέρουν να ξανα-αισθανθούν τον εαυτό τους, όχι σαν μια μεμονωμένη μονάδα αλλά σαν ολοκληρωμένες προσωπικότητες που όμως αντηχούν μέσα από την σχέση τους με τους άλλους ανθρώπους.

Η Έβδομη Αίσθηση λέει ο Μίμης Ανδρουλάκης, «είναι η ολοκλήρωση εαυτού με την βαθύτερη επίγνωση ότι πάντα μένει κάτι μη ολοκληρώσιμο. Η ίδια η ζωή είναι ένα ημιτελές ανέφικτο ολοκλήρωμα.»… (lisätietoja)