Otra de mis locuras son los libros de jardines y jardineros, me los compro todos y los disfruto un montón. Me pasa como con los libros de cocina: que los disfruto mucho, pero no me conformo con manuales prácticos, me gustan los libros que me ofrecen algo más.

Este no ha sido uno de mis favoritos, aunque lo he leído con gusto, cualquier libro que hable de flores y plantas me parece bien. Lo primero, tiene un toque erudito que es más difícil de exportar a otras culturas: yo puedo meterme en el mundo de cualquier jardín, pero me cuesta más meterme en el mundo de la literatura anglosajona sobre jardines, porque me pilla muy lejos. Y, lo segundo, tiene poca magia jardinera. No sé si sabría definir la magia jardinera, pero más o menos consiste en un jardín en que te querrías quedar a vivir.

La traducción es de Alicia Frieyro y me imagino lo que habrá sudado con tanto nombre de plantas desconocidas por estos lares. Es una traducción más que correcta desde el punto de vista del texto, pero se nota que no es su tema y que algunos problemas los ha tenido que dar por resueltos muy deprisa. Claro que eso no siempre es culpa de la traductora.

This slim volume is part gardening book, part memoir, by one of my favorite fiction authors, Penelope Lively. Lively, now well into her 80s, cites reading and gardening as the two most important activities in her life. She explores the importance of gardening to other authors, the role of gardens in society over the years, and the relationship between gardening and social class, weaving in personal history along the way.

This book reads like a series of chats with a friend over cups of tea. Although I can’t say I learned anything new about my friend Penelope, she did help me understand what makes gardening such a satisfying pursuit. I enjoyed her references to gardening in literature and her ability to discern when an author is a true gardener vs. just throwing words around for effect. She also pointed me towards more substantial gardening books that have been on our shelves for a long time, but that I’ve never really examined.

Despite the cozy good feelings engendered by this book, I struggled with how to rate it. It’s a “niche” work, unlikely to have universal appeal. The writing was sometimes repetitive, especially certain catch phrases employed a few times too often. It would be of greatest interest to gardeners (obviously), and some prior knowledge of English gardening history and style would enhance the reading experience. ( )

"The two central activities of my life - alongside writing - have been reading and gardening."

Penelope Lively gives readers a range of both fictional and actual gardens,
including a brief history of gardening from Eden through Babylon, Pompeii, Rome,
the Impressionists, and beyond. She focuses on English Gardens, barely mentioning
any interactions, influences, or sharing with more geometric French Gardeners.

While inspiring to gardeners of all abilities, her insistence to "rip out" any plant
she no longer likes or doesn't think fits in feels odd - why not save its little plant life
by simply digging it out carefully and sharing with a friend.
Simply affixing a "Free to a Good New Home" sign would likely have plants gently plucked from her curbside.

More concerning is her unqualified praise of American pioneers for "taming" the wilderness with farms and gardens.
She does not at all recognize that land given to white pioneers was stolen from the Native Peoples and the
people cruelly and forcibly removed or killed. ( )

Leven in de tuin door Penelope Lively

Een geweldig boek, prachtig vormgegeven, dat gerust dubbel zo dik had mogen zijn. De verteltrant van Lively is gezellig, onderhoudend, grappig en informatief. Elk nieuw hoofdstuk begint met een zwart-wit tekening van Katie Scot (dé Katie van bijvoorbeeld Het Plantenboek) wat dit boek visueel al tot een echt hebbeding maakt.

Penelope houdt van lezen, schrijven én tuinieren; en dat allemaal al van kindsbeen af. Het zijn de dingen die haar al haar ganse leven hebben geïnteresseerd en hebben beziggehouden. Haar ideeën, kennis, wetenswaardigheden en visie deelt ze in deze parel met ons.
Gaande van de tuin uit haar kindertijd in Caïro, de tuin van Virginia Woolf (én die van haar minnares), de waterlelies van Monet tot de boeken van Jane Austen en haar kleine (Penelope) stadstuin van nu in Londen.

Ze kijkt naar schilderijen, catalogussen, open tuinen, ze leest literatuur, gedichten en boeken van specialisten over tuinieren. Maar bovenal zit ze een leven lang met haar handen in de chocoladekleurige aarde, ze leeft in het nu en kijkt uit naar de toekomst. Ze ondergaat de seizoenen en kweekt een echte tuiniersblik (wat dat is legt ze graag zelf uit). Dat alles maakt dit boek tot een smakelijke brok kennis en literatuur. Zoals zij ook zelf opmerkt, je leest het als een schrijver echt zelf tuiniert.

Haar geweldige (Britse) humor maakt dit boek helemaal tot een feest. Ik heb geregeld luidop zitten schaterenlachen. En de beste ‘mopjes’ heb ik onderlijnd.

Met mijn koer vol potten ben ik gezegend of te beklagen (afhankelijk van met wie je me vergelijkt) maar mijn blik naar buiten zal nooit meer hetzelfde zijn. En dat door dit betoverende boek dat naast goesting in lezen (de literatuurlijst achteraan ga ik uitspitten) ook geweldig veel kriebels in de vingers brengt.
Lezen, schrijven en tuinieren is een geweldige combinatie, Lively heeft dat hier voortreffelijk bewezen. Voor wie (nog) niet aan het tuinieren is een waarschuwing: dit boek plant zaadjes… ( )

Regreso al Edén, JM Guelbenzu en Babelia 16.03.2019 https://elpais.com/cultura/2019/03/14/babelia/1552560558_541578.html